Opgesloten in het vliegtuig op onze eerste dag

Dit is het moment waar je zo’n pak-een-beet twee jaar naar toeleeft. En dan bedoel ik de wereldreis, niet het afscheid. De afgelopen weken waren vooral daarmee gevuld en dat doet onwijs goed. De avond voor vertrek zijn we met mijn gezin naar het favoriete eetcafe van Eva geweest in Zevenhuizen, La Baraque, waar ze – hiervoor worden we niet betaald – oprecht de beste spareribs hebben van Zuid-Holland. Het plan was om daarna vroeg te gaan slapen, maar dat bleef door al het nadenken en vooruitkijken, ook echt bij een plan.

Dan wordt het eindelijk 8.00 uur en is het tijd om op te staan. In de rommel van mijn eerdere verhuizing uit Amsterdam kleed ik mij aan en weeg ik nog een laatste keer mijn backpack. In Azië moet je bij veel luchtvaartmaatschappijen extra betalen als die meer dan 15 kilo weegt, dus daar wil je wel onder zitten. Om maar even niet de rugklachten als bijkomend cadeautje te vergeten. Gelukkig is ie ‘slechts’ 13,8 kilo en is hij door mij goedgekeurd. Afscheid genomen van mijn drie vogels en klaar om te gaan.

Eva sliep bij haar ouders en daarom ontmoeten we elkaar ook pas weer op Schiphol. Zij heeft intussen afscheid genomen van Max (kat) en haar zusje vaarwel gezegd. Op het vliegveld nemen we voor de laatste keer afscheid van onze ouders. Nadat we onze complete daypack met elektronica hebben uitgepakt bij de douane is het tijd om te vertrekken naar Ljubljana.

Hallo onweer!

Tijdens de daling van het vliegtuig zien we vanuit de lucht eigenlijk al wat van tevoren is voorspeld: regen en onweer. Met wat turbulentie landen we en eenmaal op de grond blijkt dat de gate nog niet open mag vanwege het slechte weer. Om ons heen horen we diepe zuchten als de gezagvoerder omroept dat het nog een minuut of twintig gaat duren. Ons kan het weinig schelen, die twintig minuten op zo’n lange reis.

Waar we wel bang voor zijn is om de bus naar de stad te missen. Het is 15.30 uur en de bus vertrekt om 16.00 uur. Op zich niet zo’n probleem om de volgende bus te pakken; zij het niet dat die maar eens per twee uur vertrekt in het weekend naar het centrum van de Sloveense hoofdstad.

Het vliegtuig zat vrijwel volledig vol met Slovenen en niemand maakt echt haast naar de bagageband als de gate is aangesloten. Wij ook niet. Na een paar minuten wachten rollen om vijf voor vier onze tassen van de band.

Met de flightbag er nog omheen besluiten we toch om de gok te wagen voor de bus, die op dat moment al over vier minuten vertrekt. Rennen naar de uitgang van het vliegveld, langs de taxichauffeurs en recht voor de ingang naar de halte. De bus staat er gelukkig nog. Inmiddels een klein beetje verregend en moe van het (kleine) stuk rennen zitten we op onze rit naar Ljubljana.

We zijn er.

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.