Een marathon lopen en roeien in Bled

Ons energiepeil is ondanks de wandeltochten en klim in Ljubljana nog op een verantwoord niveau en daarom kiezen we ervoor om gelijk een wandeling te gaan maken rond het meer van de stad. Wel vragen we nog even voor de zekerheid aan de hostelmedewerker hoe lang het precies lopen is. “Een uurtje”, verzekert hij. Dat redden we nog wel, denken we. De jongen gaf ook meteen de tip om een heuvel te beklimmen halverwege het meer. Daar heb je een mooi uitzicht en die wandeling duurt zo’n twintig minuten.

De omtrek van het meer van Bled is ongeveer 6,7 kilometer in omtrek en eigenlijk merken we al voordat we überhaupt bij de heuvel zijn dat we al een uur verder zijn. Maar dit kan ook aan onze twee stops en langzame looptempo liggen, denken we nog. De klim begint en nog voordat we de eerste vijftig stappen hebben gezet merken we al dat onze hostelmedewerker een stuk harder kan lopen dan wij. Het is inmiddels al twintig minuten verder en nog steeds geen uitzicht op de top. En ook na drie kwartier nog niets. Wel een groepje jongens dat terwijl ze afdalen vragen: “Moeten jullie naar boven of naar beneden?”

“Naar boven!”

“Nou veel succes, dat duurt nog wel even”, lachen ze terwijl ze hard naar beneden doorlopen. Dat is veelbelovend, voor ons. De jongens blijken wel gelijk te hebben en het duurt inderdaad nog ruim drie kwartier voordat we boven zijn. Ook dit kan weer liggen aan onze vele stops.

Eenmaal aangekomen zien we wel iets waar het hostel niet over heeft gelogen: het geweldige uitzicht.

Dag langer blijven

Terug in het hostel ontmoeten we een aardige Australiër die ons gelijk goede tips geeft voor ons plan om dat land in januari rond te gaan rijden. Toevallig is hij van plan om binnenkort voor een langere tijd naar Nederland te komen om te werken en te wonen in Amsterdam.

We besluiten ter plekke om nog een dag langer te blijven in Bled en de volgende dag een roeitochtje te maken naar het eiland van Lake Bled. Van ons hostel krijgen we een kortingsbon die ons een uur gratis geeft, maar bij het huren van de bootjes blijkt die voucher al twee jaar oud en niet meer bruikbaar te zijn. De vrouw geeft ons toch een half uur, ter compensatie, gratis, of eigenlijk een half uur langer afzien, zo ervaren we al snel.

Eva en ik hebben al wel vaker met bootjes geroeid en daarom antwoorden we ook volmondig “ja” op haar vraag of we weten hoe je de boot vooruit moet krijgen. Alleen al snel blijkt dat je ervaring en kennis kunt verliezen, of in ieder geval sterk kan afnemen. Al na de eerste meters weten we dat we de verkeerde techniek toepassen en als we na een drie kwartier varen – tegen de stroom in – aankomen bij het eiland weten we dat daar de volgende uitdaging ligt te wachten. Want hoe meer je eigenlijk zo’n bootje aan?

Japanners

Ik ben wat aan het klungelen en terwijl het ene na het andere bootje aanmeert en een groepje Japanners onze worsteling tegen de waterkracht rustig bestudeert groeit de lichte frustratie tot een iets hogere frustratie. Met hulp van andere toeristen lukt het uiteindelijk om na een klein kwartier aan wal te komen. Er was ook nog een optie om te worden gevaren door professionele roeiers in een gondel, maar dit is toch echt een stuk spannender (en vermoeiender).

Het eiland met daarop de Mariakerk zelf vinden we niet zo interessant en aangezien de heenweg een uur duurde en we ook nog een keer moeten terugvaren hebben we snel alles gezien. In bootje 187 maken we ons op voor de vaart naar de kant. Pas dan komen we erachter waarom andere bootjes om ons heen ons uit- en/of toelachten; we vaarden de hele tijd op een verkeerde manier. In plaats van achteruit te peddelen, deden we juist het tegenovergestelde: vooruit roeien. Door op tijd onze techniek bij te stellen redden we het om binnen een halfuur vermoeid terug naar de kant te varen.

Dat ging toch een stuk soepeler. O ja, en de volgende blogs zullen we iets compacter houden.

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.