Duiken van een twintig meter hoge brug in Mostar

Deze keer pakken we vanuit Dubrovnik opnieuw – verrassing – een bus naar Mostar in Bosnië-Herzegovina. Het is tijd om Kroatië te verlaten en alweer naar het volgende land van onze wereldreis te vertrekken.

Om even voor 15.00 uur staan Eva en Dominic netjes bij het centrale busstation van Dubrovnik te wachten op hun bus. Toen werd het 15.30 uur en om hen heen al bezorgde gezichten te zien van Kroaten. Wat is er aan de hand? En toen sloeg de klok, oké, de klok van het station, 16.00 uur. Nog steeds geen bus te bekennen. Een half uur later, nog steeds geen teken van het vervoer van Eva en Dominic. Het is warm, maar ze hebben geen Kroatisch geld meer over voor een ijsje. Ook hun bagage voor in de bus moet namelijk ter plekke worden afgerekend, en nergens staat hoe duur dit is. Dan wordt het 17.00 uur en komt er een bus aan. Er staat op de bus dat ie naar Mostar vertrekt, alleen het busnummer komt niet overeen met wat op hun tickets staat. Chaos. Onduidelijkheid. Dominic en Eva besluiten te doen wat de andere mensen die nog stonden te wachten op hun bus naar Mostar: gewoon instappen.

Oké, genoeg geschreven in de derde persoonsvorm. Twee uur later dan gepland zitten we zonder avondeten in de verkeerde, andere, bus, die er zo’n vijf uur over doet om van Dubrovnik naar Mostar in het Westen van Bosnië-Herzegovina te komen. Halverwege de busreis moeten we halsoverkop overstappen op een andere bus, en het is dat een Kroaat dit voor ons vertaalt, anders hadden we het ook niet geweten. De buschauffeur spreekt geen Engels.

Mostar

We hebben de tijd, dus die vertraging maakt ook weinig meer uit. We rijden Mostar binnen en zien de eerste bruggen van het oude stadsdeel. Mostar is een relatief kleine plaats, waar we maar een dag zullen blijven. Omdat we door de vertraging van de bus geen eten hebben ingeslagen, hebben we inmiddels honger gekregen. Op het busstation besluiten we dan ook dat we gelijk doorgaan naar ons hostel om onze tassen neer te gooien en in de stad meteen iets te gaan eten.

Het vinden van ons hostel valt alleen nog niet mee. De plek waar de bus stopt ziet er erg oud en vies uit en ons hostel moet daar ergens in de buurt zijn. We lopen een paar keer om het pand heen waar het hostel moet zijn en uiteindelijk weten we de ingang te vinden. Het hostel is gevestigd in het huis van een lieve oude vrouw, die dankzij haar hostel heel de dag door meerdere jongeren omringd wordt. Ze wijst ons op een pekara, een soort broodjeszaak cq. snackbar, waar we voor nog geen vijf euro twee grote broodjes kebab kopen. Het is inmiddels donker geworden en op straat zijn nog weinig mensen te bekennen.

De volgende dag

Het hostel, waar we slechts zes euro per persoon voor hebben betaald, heeft ook een gratis ontbijt. Buiten onszelf lijkt alleen niemand hiervan gebruik te maken, wat betekent: extra veel voor Eva en Dominic. We verbazen ons over de prijs van het hostel en het onwijs uitgebreide ontbijt dat we krijgen. We krijgen twee borden, maar je zou er zo met z’n vieren van kunnen eten.

Rond 10.00 uur gaan we naar het oude stadsdeel van Mostar en bezoeken we Stari Most, de oude brug die beroemd is geworden doordat die tijdens de Bosnische oorlog is verwoest. De Kroaten verdachten de Bosniakken (Bosnische moslims) ervan de eeuwenoude brug te gebruiken als aanvoerroute van wapens en vernietigden op een dag in een paar uur de brug. De wereld was geschokt dat het erfgoed was kapot gemaakt. Een paar jaar later werd door de internationale gemeenschap geld ingezameld om de brug te renoveren en in 2004 ging hij onder toeziend oog van de toenmalige Amerikaanse president Bill Clinton, weer open. De brug staat nu als symbool van de eenheid de Kroaten, Serviërs en Bosniakken in Mostar. Inmiddels staat de brug op de UNESCO-Werelderfgoedlijst en is het een trekpleister voor toeristen.

Voor de massa

We zijn er nog voor de grote bussen vol toeristen arriveren en dat is te merken ook. Het is onwijs rustig en dat geeft een extra sfeer aan het mooie (kleine) centrum. Langs de rivier die onder de brug loopt kun je zitten en vanaf daar hebben we een nog beter zicht op de brug. Tegenwoordig springen duikers dagelijks van de tientallen meters hoge brug af voor geld van toeristen. Aangezien er net een hele bus Aziaten is gearriveerd en de brug zo druk is dat je er geen normale foto meer van kunt maken duurt het dan ook niet lang voordat de eerste duikers springen.

Mostar is een stad waar erg veel terug te zien is van de islamitische cultuur. Je hebt er veel moskeeën, heerlijk eten en zeker in het oude stadscentrum hangt een mooie sfeer. Althans, voordat de massatoeristen arriveren. Na een paar uur drukte hebben we de stad gezien en pakken we de bus naar de hoofdstad van het land: Sarajevo.

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.