De sirtaki afgewisseld met Meghan Trainor en Céline Dion. Een chauffeur die ineens vol op de rem trapt omdat de politie ineens langs de kant van de weg opduikt. Een jarenoud busje dat in Nederland (en ik denk ook hier) nooit door de APK-keuring zou komen. Welkom in onze busreis van Sarajevo naar Belgrado.
Als je zo op de kaart kijkt zou je denken dat je het toch wel in 4,5 uur moet kunnen rijden. De snelste route op Google zegt dat het 285 kilometer is, maar op de een of andere manier krijgt onze chauffeur het toch voor elkaar om er bijna negen uur over te doen. En dan neem ik de vertraging eerder op de dag niet mee.
Genoeg gezeur, je bent op reis, je hebt de tijd en dit hoort erbij. De chauffeur blijkt heel aardig, in voor een grapje, en Céline Dion (die opnieuw langskomt) en de sirtaki (in die volgorde!) ga je na negen uur zweten tussen Bosniërs en Serviërs oprecht waarderen.
We hebben net de indrukwekkende stad Sarajevo verlaten na ruim vijf dagen en zijn op weg naar ons volgende land: Servië. Hier zullen we alleen maar heel kort zijn, omdat we een dag later alweer de trein pakken richting Montenegro. Een land dat we in het begin niet op onze planning hadden staan, maar nu we toch in de buurt zijn, en verschillende mensen ons die plek écht aanraden, besluiten we er toch maar heen te gaan. En met de mooie treinreis tussen Belgrado en Bar, die in verschillende reisgidsen wordt getipt en die ergens ooit op een bucketlist sporadisch verscheen, is het ook geen straf.
Servië
Eerst Servië. We worden na negen uur rijden en een hele rondreis door de Servische hoofdstad Belgrado door onze chauffeur afgezet bij de voordeur van ons hostel, dat in de buurt blijkt te liggen van het centraal station. Dat scheelt, want kilometers lopen in de hitte met een backpack heeft zijn charmes en romantiek, maar heeft niet onze voorkeur. Onze eerste indruk van Belgrado is dat het een vrij grauwe, industriële en wat viezige stad is. Bij ons hostel ligt een park waar veel zwervers zijn en werkelijk waar overal waar je bent wordt gerookt, wat niet zo gek is met sigarettenpakjes die je voor omgerekend zo’n euro kunt kopen.
Omdat we de boeking voor ons hostel in Belgrado wat last-minute hadden gemaakt blijkt er wat onduidelijkheid te zijn bij de medewerkers van de accommodatie. We worden met z’n tweeën achtergelaten in een kamer en de hostelmedewerker probeert het een en ander uit te zoeken. Wat, dat is nog steeds een raadsel. Na een kwartier komt ze terug en mogen we in diezelfde kamer blijven. Geen andere gasten, dus een ‘private room’ in een dorm, perfect!
In Belgrado hebben we maar één volle dag voor alle bezienswaardigheden en daarom gaan we die ene dag ook goed benutten. Het is maandagochtend en we besluiten om eerst de treintickets te kopen voor de dag erna naar het Montenegrijnse (!) badplaatsje Bar. Daarna proberen we de weg te vinden naar het oude centrum, waar ook onze free walking tour begint, maar dat gaat nog niet zo makkelijk. De bewegwijzering is niet heel duidelijk en ook via onze Google Maps komen we niet verder. Uiteindelijk besloten de massa achterna te lopen en vijf minuten voor aanvang van de tour komen we aan op het plein van de Republiek.
Naakt
Onze gids van de Free Walking Tour leidt ons rond door het oude centrum van Belgrado en vertelt onder meer over de Servische traditionele drank de Rakia en over het oorlogverleden van Belgrado. De indruk die wij eerder hadden van een grauwe stad wordt door hem benadrukt. Belgrado is in totaal drie keer volledig platgebombardeerd, in de tweede wereldoorlog door de nazi’s, daarna door bondgenoten (om de nazi’s te verdrijven) en in de jaren negentig door de NAVO tijdens de Joegoslavië-oorlog. En een land dat niet zo rijk is, heeft dan eenmaal moeite om telkens weer alles te herstellen.
We hebben de indruk dat de free walking tour ons een redelijk beeld heeft gegeven van de stad. Wist je trouwens dat er een bank is in Belgrado waar je briefgeld met je eigen foto kunt laten printen? Dus waar je geen keizer, koning of president voor hoeft te zijn? Enkel met je identiteitsbewijs naar het bankkantoor lopen en het wordt gratis gedrukt. Op het moment dat wij hier waren, hadden we helaas geen paspoort bij ons.
De rest van de dag besluiten we rustig aan te doen en een park aan de rand van de stad op te zoeken. In dat park, vlak bij het fort van Belgrado, staat trouwens ook het standbeeld The Victor. Het is een beeld van een strijder en staat als symbool van het land Servië dat standhield tijdens de Balkanoorlogen en de Eerste Wereldoorlog. Grappig feitje is dat de beste man poedeltjenaakt te zien is en oorspronkelijk gepland was voor het centrum van de stad. Er ontstond echter nogal wat controverse rondom het standbeeld, maar waarom is volgens onze gids niet helemaal duidelijk. De vrouwen, die elke dag langs het standbeeld naar hun werk en school zouden moeten, zouden door de naaktheid geïntimideerd kunnen worden. Aan de andere kant, zouden de mannen zich beledigd kunnen voelen omdat het ‘stevige en gespierde’ lichaam van ‘The Victor’ hét rolmodel moet zijn voor hen. In het kort: het bestuur van de stad besloot uiteindelijk om ‘The Victor’ maar naar de rand van de stad te verplaatsen.
Ik denk ook echt dat je je wel langer kunt vermaken in de stad dan die ene volle dag die wij er nu waren. Toch is het voor ons weer tijd om Servië te verlaten en ons voor te bereiden op de lange treinreis naar Bar in Montenegro.
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.
