Per spoor Montenegro en Servië door

Het is tijd geworden om na minder dan twee dagen Servië al te verlaten. We ruilen voor een keer de bussen (doei Croatia Bus!) in voor de trein, die ons in ongeveer twaalf uur naar de Montenegrijnse kustplaats Bar brengt.

Het leuke aan een wereldreis is dat je nooit weet waar je over een paar dagen bent. Dat houdt ons ook flexibel om eventueel tips van andere reizigers die we ontmoeten na te lopen of plekken te bezoeken waar we hier en daar over lazen.

Een van die dingen waar we pas achterkwamen in Sarajevo, en wat achteraf wat laat was, maar daarover straks meer, was de treinreis tussen Belgrado en Bar. Het is een lange treinreis die door verschillende reisgidsen als één van de mooiste treinreizen van Europa wordt bestempeld. Wij hadden er nog nooit van gehoord en hadden Montenegro oorspronkelijk niet op de planning staan.

Even voor het beeld: we zijn in Sarajevo en bedenken net dat we naar Bar in Montenegro willen. Hemelsbreed ligt het ongeveer 280 kilometer van elkaar af, maar aangezien er bijna geen goede verbindingen zijn met het openbaar vervoer, besluiten we eerst naar Belgrado te gaan. Van daaruit kun je met een rechtstreekse trein wél naar de stad (die vervolgens ook gelijk het dubbele aantal kilometers moet afleggen). En dan te bedenken dat we een week eerder nog in Dubrovnik waren, dat ongeveer een uurtje rijden van Kotor (een andere plaats die we willen bezoeken in Montenegro) ligt. Kortom: we rijden een klein beetje om.

Schimmig

We kopen onze tickets voor omgerekend zo’n 24 euro bij een schimmig stationskantoortje in Belgrado. Het station ziet eruit alsof er al sinds de jaren vijftig niets meer aan onderhoud is gedaan en alle treininformatie is in het cyrillisch schrift. En dat laatste hebben we nog steeds niet geoefend voor onze trip door Rusland volgende maand. Het treinticket had overigens 3 euro goedkoper kunnen zijn, zij het niet dat de verkoopster automatisch voor toeristen een stoel reserveert. Daar betaal je dus ook (iets) meer voor.

Het is vreemd om op te merken dat andere grote stations in hoofdsteden in Oost-Europa redelijk modern zijn en er ook veel winkels zijn. Dat is echter helemaal niet het geval in Belgrado. Op een paar verkoopkantoortjes, een stuk of zes sporen en hier en daar een handjevol mensen, valt er weinig te beleven.

Er is al een hele tijd onderhoud aan het Servische spoor en daarom vertrekt onze trein niet vanuit Belgrado, maar vanuit Lajkovac. In een uur worden we met een transferbus daarheen gebracht. Hierdoor krijgen we helaas niet de volledige 476 kilometer spoor, 254 tunnels en 433 bruggen, mee. We hebben wel gehoord dat het onderhoud in juli moet zijn afgerond, maar hierbij kregen we ook gelijk de mededeling dat je dat nooit helemaal zeker weet. Het treinstation van Belgrado schijnen ze ook al heel lang te willen renoveren, maar daar is de laatste tientallen jaren ook nog weinig van terechtgekomen.

Vrienden maken

In de trein weten we al snel onze plaats te vinden en de coupé delen we enkel met een ouder Montenegrijns stel, dat nauwelijks Engels kan. De vrouw probeert zo hier en daar ons iets duidelijk te maken, maar overschat hierbij ook onze kennis van de Montenegrijnse en Servische taal. Ze heeft een hele koelbox bij zich waar zoveel eten inzit, dat ik flashbacks krijg naar de keren dat ik met mijn ouders in de auto zat op vakantie. Hele koeltassen en boxen namen we mee met zelfgemaakt eten. Ook deze vrouw heeft dit en deelt een aantal van haar meegebrachte eten met ons.

We krijgen van haar een soort cake, waarvan we nog steeds de naam niet weten, dat volgens haar heerlijk is voor bij de koffie. De vrouw draagt ook heel schattig een fotoboek bij met daarin foto’s van haar huis en familie in Montenegro. Trots toont ze ons haar huis en het uitzicht dat ze vanuit haar tuin heeft, en dat ziet er echt fantastisch uit. In Montenegro wonen ongeveer 47 mensen per vierkante kilometer, ter vergelijking: in Nederland is dat bijna 410. Dat toont ook aan hoe uitgestrekt Montenegro is.

De trein waarin wij zitten is opgebouwd uit allemaal coupés en ook is er achterin de trein een restaurant. Hoe langer we in de trein zitten, hoe mooier de uitzichten worden. Zeker richting de Servisch-Montenegrijnse grens dalen we in een korte tijd een paar honderd meter naar beneden af. Dat zorgt voor fantastische beelden van hoge bruggen en bergen. In Montenegro rijden we zelfs over de spoorbrug die tot 2001 de hoogste van Europa was, totdat Frankrijk hier overheen ging. Het Mala Rijeka-viaduct is ongeveer 200 meter lang.

Verlenging

De treinreis duurde oorspronkelijk trouwens geen twaalf uur, maar slechts een uur over zeven. Door veroudering van het spoor mag de trein op veel plekken alleen niet harder meer rijden dan 70 á 80 kilometer per uur, wat de reisduur aanzienlijk heeft verlengd.

Vlak bij de grens stapt er nog een andere man bij ons de coupé in. Hij is toevallig ook onderweg naar dezelfde plaats als waar het oudere stel naartoe moet en spreekt gelukkig iets beter Engels dan onze net ontmoette Montenegrijnse kennissen. We raken aan de praat over de taal en het land Montenegro en spontaan krijg ik een spoedcursus Montenegrijns. Dat valt nog niet mee, en eerlijk gezegd weet ik buiten hallo (zdravo) en bedankt (hvala) weinig meer. Leuk is om te merken dat iedereen in de trein in is voor een praatje. In een andere coupé ontmoeten we later ook nog een Duits stel en een soloreizende Ier. Zij moeten allemaal uit in Podgorica, de hoofdstad van Montenegro. Nooit van gehoord? Dat is niet zo gek. Podgorica schijnt namelijk de minst bezochte hoofdstad van Europa te zijn. En eerlijk gezegd, toen we erdoorheen reden en het feit dat een simpel plein de nummer één bezichtiging is op TripAdvisor, snap ik waarom.

Van Podgorica is het nog een paar uur naar Bar toe. De rest van de tijd zitten we alleen in de coupé en als het eenmaal donker is geworden komen we, een beetje vermoeid, aan in Bar. Daar kwamen we er ook meteen achter de trein niet stopte op het station dat vlak bij ons appartement ligt. We hebben weinig zin in 3 kilometer lopen in het donker in een vreemd land, en daarom besluiten we voor de eerste keer deze reis een taxi te gebruiken.

Van deze treinreis hebben we ook een vlog gemaakt, die kun je hieronder bekijken.

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.