Van Singapore vliegen we naar Indonesië, want daar worden we rond Kerst verwacht door de familie van Dominic. Voordat we naar Bali gaan, besluiten we eerst nog Noord-Sumatra en Java aan te doen. En dat belooft veel goeds…
Op internet vond ik een artikel over orang-oetans spotten in de jungle van Noord-Sumatra. Als groot dierenliefhebber leek me dat wel wat en gelukkig was Dominic er ook voor te porren. We reizen daarom af naar Bukit Lawang waar onze gids Harry op ons wacht om ons alles te vertellen over de driedaagse tocht die we gaan maken. Hij windt er geen doekjes om: ‘up and down, up and down, up and down’. De jungletocht zal behoorlijk pittig worden en dus besluiten we maar voor een goede nachtrust te gaan.
Oranje gevaarte
In de ochtend wacht ons gelukkig een uitgebreid ontbijt met heel veel fruit, zodat we genoeg energie hebben voor de eerste paar uur. Harry is min of meer opgegroeid in de jungle en kent dus zo’n beetje elk paadje, elke boom en elke orang-oetan. Na zo’n anderhalf uur flink doorlopen, staat Harry plots stil. Hij kijkt omhoog en begint te wijzen. Er is een orang-oetan gespot. Door de bomen heen zien we een oranje gevaarte slingeren. De orang-oetan is blijkbaar nieuwsgierig, want een paar tellen later zit hij op maar een paar meter afstand relaxed op een tak naar ons te gluren. Nog nooit heb ik een orang-oetan van zo dichtbij gezien, zelfs in de dierentuin niet. Het is een oud mannetje en gezien zijn postuur één van de bazen van deze jungle. Fantastisch. We hadden nooit verwacht zo snel al zo’n gigant van zó dichtbij mogen te bewonderen.
We lopen verder en dan blijkt dat Harry niet gelogen heeft. We gaan continue omhoog en dan weer omlaag, maar voornamelijk omhoog. Van trappen hebben ze in de jungle nog nooit gehoord en dus moeten we ons aan takken en wortels omhoog trekken. En dat is best zwaar kan ik je vertellen. Gelukkig is al dat ‘leed’ snel vergeten bij het zien van een baby orang-oetan die hoog in de boom aan het stuntelen is. Tijdens onze lunch (nasi goreng en ananas) krijgen we nog bezoek van een jong mannetje. Gelukkig hebben we net de laatste happen van onze lunch achter onze kiezen. Het mannetje constateert dat ook en vertrekt rustig weer de dichtbegroeide jungle in.
Lamaburgers?!
Na ongeveer zes tot zeven uur lopen komen we aan bij ons ‘verblijf’. Onder een overdekking met zijl staan een paar tenten en daar zullen we (Dominc, ik en vier Amerikanen) in overnachten. Dikke prima. We trekken snel onze bezweten kleren uit en badderen in het koude water van het beekje. Als we aan de kant een kopje thee drinken spotten we een grote komodovaraan (of small dragon of crocodile, zoals onze gidsen zeggen) precies op de plek waar wij net gebadderd hebben. Euh… Ons tourgroepje is gelukkig heel gezellig. Vooral naar Dan, die een grote liefde heeft voor lama’s, kunnen we uren luisteren. Hij bezit meerdere lama’s die hij traint om bagage te dragen voor tours door de bergen. Hij houdt ontzettend van zijn lama’s, maar als ze geen goed werk leveren is hij ook niet te beroerd om ze te slachten en wekenlang lamaburgers te eten (écht waar).
Na het avondeten (rijst, zoete aardappel, kroepoek, kip en nog wat andere zaken waar ik de naam van ben vergeten) is het tijd voor de magic tricks van Harry. Harry blijkt een wiskundig genie en komt met de ene na de andere onverklaarbare kaarttruc. We staan er echt van versteld. Harry leert ons nog een kaarttruc, maar vraag er maar niet om. Die is te ingewikkeld om te onthouden, haha.
Omhoog met lianen
Onze tent slaapt verrassend goed en dus zijn we de volgende ochtend redelijk uitgerust. Aangezien het meestal aan het eind van de middag begint te stortregenen, beginnen we vroeg aan onze wandeling. Harry heeft ons wederom gewaarschuwd: het gaat een zware dag worden. Met vol goede moed beginnen we met de trekking. Het eerste stuk moeten we door water lopen en dus trek ik mijn gehuurde sandalen aan. Ze zitten voor geen meter, maar gelukkig haal ik zonder natte kleren de overkant. Ons Amerikaanse groepsgenootje gaat het minder goed af, met een natte broek én bloedzuiger als resultaat. Na het watergedeelte mogen de schoenen weer aan en niet veel later lopen we tegen een steile heuvel aan. ‘Daar hoeven we vast niet op’, denk ik nog, maar Harry begint al aan de klim. Ik hijs mezelf via lianen en wortels omhoog en voel me soms net zelf een orang-oetan. Halverwege begin ik het somber in te zien, maar met mijn laatste energie beland ik dan toch aan de top. Harry, kettingroker en niet de dunste, staat mij (en de rest van de groep) ondertussen min of meer uit te lachen. Gelukkig weet hij ons wel te vertellen dat dit de zwaarste klim was van vandaag en de volgende heuvels minder steil zijn.
Alle orang-oetans in de jungle zijn wild op twee na: Jackie én Mina. Deze twee orang-oetans zijn vroeger in gevangenschap gehouden en zijn zo gewend aan mensen dat Jackie en Mina ze graag opzoeken. De twee hebben beide een totaal verschillend karakter. Jackie is de lieve van het stel, die graag een knuffel komt geven. Mina is een stuk minder lief. Ze heeft al tientallen gidsen in de jungle aangevallen om eten te krijgen. Zo ook Harry. Hij laat ons een flink litteken op zijn hand zien. Bij het zien van Mina in de jungle schrikken we dan ook wel even. Het is gevaarlijk om te lang naar haar te kijken, omdat ze er zo met je tas vandoor gaat. Eén van onze gidsen leidt haar daarom ook af met een stel bananen, zodat wij onze wandeling snel kunnen doorzetten. Pas als we een riviertje over hebben gestoken, is het veilig om te gaan zitten voor de lunch (mie goreng en ananas).
Wandelende broeikas
We zijn bijna klaar met de tocht van vandaag als we druppels beginnen te voelen. Met angst voor een stortbui trek ik snel mijn poncho aan. Die blijft alleen uit, waardoor ik als een wandelende broeikas een flinke afdaling moet maken. Resultaat: mijn kleding is van top tot teen bedrenkt in zweet. Iewl. Gelukkig is dat leed wederom snel vergeten bij het zien van een orang-oetan inclusief baby op de kampeerplek. Het blijkt om Jackie te gaan die vanuit een boom rustig iedereen in de gaten houdt. Op de kampeerplek lijkt de tijd zich te herhalen: we badderen, kletsen, eten en leren trucs van Harry. Hier kan ik wel aan wennen.
De dag erna blijkt Jackie nog steeds de kampeerplek nog niet te hebben verlaten. Bij het ontbijt verschijnt ze namelijk weer met haar baby. De gidsen zien haar al aankomen en halen snel de enorme fruitschaal voor onze neus weg. Eén van onze Amerikaanse groepsgenootjes heeft echter nog een banaan in zijn hand. Je raadt het al: Jackie rukt de banaan uit zijn hand en geniet er zichtbaar van. Oeps. Daarna wandelt Jackie gelukkig verder om met een ander tourgroepje op de thee te gaan.
Nipplegate
Een deel van onze groep maakt nog een ochtendwandeling (inclusief Dominic), maar ik vind het wel mooi geweest en geniet nog even heerlijk van een kopje thee. Dat blijkt een goede keuze, want even later komt Dominic volledig bezweet terug. Gelukkig voor Dominic staat er een duik bij een waterval op de planning. Het water is heel erg koud, maar om mezelf te bewijzen besluit ik toch maar een duik te nemen. De sterke stroming van de waterval heeft het voorzien op mijn bikini, waardoor ik bijna een nipplegate veroorzaak. Gelukkig trek ik mijn topje net op tijd omhoog. Daarna volgt de activiteit waar ik het meest naar verlang: terug naar ons verblijf tuben. We hebben twee dagen gelopen om deze plek te bereiken, maar de rivier brengt je in een kleine uurtje weer terug naar Bukit Lawang. Gelukkig doen we dit wel op een spectaculaire manier: op een soort boot gemaakt van banden stromen we door de rivier. Het is wederom heel erg koud, zeker omdat Harry ons af en toe expres nat spettert, maar wel echt heel gaaf. Als we aankomen in ons verblijf, wacht ons nog maar één ding: een heerlijke warme douche.
De volgende dag is het weer tijd om Bukit Lawang te verlaten. We vliegen namelijk door naar Jakarta op Java. Gelukkig hebben we de foto’s nog!
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.
