Na het prachtige Sumatra reizen we per vliegtieg door naar Java. We landen op Jakarta, een stad waar de vroegere banden met Nederland nog duidelijk zichtbaar zijn.
Als we ons hostel binnen komen lopen voelen we ons al bijna thuis. Overal hangen oude posters met Nederlandse teksten, van KLM bijvoorbeeld. Dat is ook niet zo gek, want ons hostel heet namelijk ‘Old Batavia’. Na het eten van een heerlijke schnitzel met patat (ook weer zo lekker westers), duiken we onze capsule in om te gaan slapen.
Wij zijn maar kort in Jakarta en besluiten daarom de dag erna direct eropuit te gaan. We gaan naar een buurt waar nog veel Nederlandse oud-koloniale gebouwen te vinden zijn. Het is best apart om gebouwen als het stadhuis en het postkantoor te zien, die in Nederlandse stijl zijn gebouwd. We hebben er een dubbel gevoel bij, want het is natuurlijk niet echt iets om trots op te zijn. Veel tijd om daar bij stil te staan hebben we niet, want om de paar minuten worden we gevraagd om op de foto te gaan. Van jonge schoolmeisjes tot hele families: iedereen wil met ons op de foto. Uit beleefdheid poseren we telkens weer met een brede glimlach, maar een beetje apart voelt het wel. We worden ook een keer in het Nederlands aangesproken door een Indonesiër, heel bizar.
Onze eerste scam?!
Om alle drukte te ontvluchten, besluiten we de haven van Jakarta te bezoeken. Hier schijnen namelijk ook oud-koloniale gebouwen te staan. De haven blijkt een beetje in een ongure buurt te liggen. We kunnen het niet echt vinden, dus besluiten we rechtsomkeert te maken. Nog voordat we de wijk kunnen verlaten, komt er een oude indonesische man naar ons toe. Als hij erachter komt dat we Nederlands zijn begint hij, in het Nederlands, een heel gesprek. Een deel van zijn familie heeft in Nederland gewoond en hij is er zelf ook meerdere keren geweest. Hij biedt ons aan naar de haven te brengen en leidt ons ook kort rond in het museum waar hij werkt. We vinden het leuk om eens een keer met een ‘local’ op pad te gaan. Lopend door de aparte buurt met veel kapotte en slecht onderhouden huisjes komen we bij een haventje met een aantal gammele houten bootjes. We worden in een van de bootjes gestopt en beginnen door de haven te varen. Inmiddels hebben we een beetje onze vraagtekens bij de o zo aardige Nederlandse man. Zeker ook omdat hij laat doorschemeren dat het boottripje geld gaat kosten. De tocht door de haven is best leuk, we gaan zelfs even aan boord van een groot schip. Eenmaal terug aan wal komt echter de aap uit de mouw. Niet alleen moeten we een belachelijk hoog bedrag (voor Indonesische begrippen) voor de boottocht betalen. Ook verwacht onze ‘aardige’ oude local opeens geld voor zijn ‘rondleiding’. Dat dachten we dus even niet. Als we uiteindelijk alleen een redelijk bedrag voor de boottocht in zijn handen duwen, wordt hij verschrikkelijk boos. We worden zelfs uitgescholden voor ‘kolonialisten’. Blijkt die man dus toch niet zo aardig en van een rondleiding uit liefdadigheid was dus al helemaal geen sprake. De eerst oplichting van onze wereldreis is een feit.
Na dit incident hebben we het eigenlijk een beetje gehad met Jakarta. We zijn dan ook blij als we in de trein richting Yogjakarta stappen. We hebben gelezen dat de treinreis erg mooi schijnt te zijn, maar eigenlijk vonden we dat zelf wel meevallen. Desalniettemin was de treinreis hartstikke prima en na lang zoeken naar een taxi komen we uiteindelijk aan in ons hostel.
Het is bloedheet in Yogjakarta en dus vertrekken we de dag erna naar een groot zwembad. Doordat er voornamelijk moslims wonen op Java, besluit ik zelf ook maar met een t-shirt en korte broek te gaan zwemmen (iedereen zwemt namelijk bedekt). Ik wil namelijk niet te veel opvallen. Al snel blijkt dat het niet opvallen niet helemaal is gelukt. We zijn letterlijk de enige blanken in het hele zwembad en we worden continu aangestaard. Er worden zelfs foto’s gemaakt met smartphones die in doorzichtig folie zijn gewikkeld tegen het water. Euhm… Verkoelend is ons tripje naar het zwembad gelukkig wel.
Gênant
Eén van die dingen die je in Yogjakarta moet bezoeken is de Borobudur. Dit boeddhistische heiligdom zie je op zo’n beetje elke ansichkaart van Yogjakarta. Alhoewel we al een hoop tempels hebben gezien in Cambodja spreekt dit bouwwerk ons toch wel aan en dus gaan we weer op pad. Ons hosteleigenaar adviseert onze (neppe) studentenkaarten mee te nemen, want je zou dan veel korting op de entreekaartjes krijgen. Aangezien de toegang best prijzig is en we tenslotte Nederlanders zijn, nemen we deze tip graag in ontvangst. Bij aankomst zet de dame bij de entree echter vraagtekens bij onze studentenkaarten. Als we dan ook nog eens geen recente cijferlijst kunnen laten zien, worden we vriendelijk doorverwezen naar de balie voor volwassen buitenlanders (Indonesiërs krijgen een gereduceerd tarief). Awkward…
Met een betrapt gevoel lopen we dan toch nog richten de Borobudur. De tempel is eeuwen niet te zien geweest, omdat het verborgen lag onder as en begroeiing. Het bouwwerk ligt namelijk dicht in de buurt van de vulkaan Merapi, waarover later meer. Door toedoen van een Nederlander is het in de achttiende eeuw herontdekt en weer toegankelijk gemaakt. We nemen een aantal mooie plaatjes en kijken met bewondering naar de precisie van het het werk. Helaas zijn we niet de enige die de Borobudur vandaag bezoeken. Met ons zijn er nog tientallen schoolgroepen, die (je raadt het al) allemaal met ons op de foto willen. En met allemaal, bedoel ik ook allemaal. We zijn benieuwd op hoeveel facebookpagina’s van Indonesische schoolmeisjes we inmiddels zijn beland.
Naast de Borobudur bezoeken we ook het tempelcomplex van Prambanan. Ook dit bouwwerk is pas recent herondekt. De renovatie is hier echter nog in volle gang. Een deel van de originele stenen is namelijk niet meer terug te vinden. Tijdens een aardbeving in 2006 is het tempelcomplex zwaar beschadigd. Hier zijn ook nog sporen van te zien. Erg veel tijd om de Prambanan te bewonderen hebben we helaas niet. Ook hier staan weer honderden schoolkinderen met een telefoon in de hand om met ons op de foto te gaan. Ach, weten wij ook eens hoe het voelt om beroemd te zijn.
We zoeken het gevaar op
De dag daarna heeft Dominic een sportieve activiteit op de planning. Het beklimmen van de vulkaan Merapi. We worden al vroeg opgehaald bij ons hostel, want voordat we aan de wandeling beginnen krijgen we eerst een uitgebreide briefing. De Merapi is namelijk de actiefste vulkaan van heel Indonesië en behoort tot één van de gevaarlijkste vulkanen ter wereld. Euh ja, leuk plan dit Dominic. Tijdens de briefing krijgen we ook nog eens te horen dat er in de komende paar maanden een nieuwe uitbarsting wordt verwacht. Helemaal veilig is het dus niet. Je kunt dan ook niet helemaal op de top van de Merapi (2968 meter) komen, maar daar zit ik niet zo mee. Onze gids is een vrolijke vent en vooral erg spraakzaam. Hij vertelt enthousiast over de keer dat hij met toeristen op pad was en de vulkaan onverwachts uitbarstte. Hij en zijn groep konden gelukkig op tijd wegkomen, maar spannend vond hij het wel. De gids werpt nog een blik naar de top van de vulkaan. Er komt wat witte rook uit, maar hij verzekert dat de wandeling vandaag volkomen veilig is.
Met veel goede moed wandelen we ,door struiken en planten, langzaamaan omhoog. Er zijn veel sporen te vinden van eerdere uitbarstingen. Ook is er halverwege de tocht een klein museum over de uitbarsting in 2010. Meer dan 300 mensen kwamen toen om het leven. Naast een hoop foto’s zijn er onder andere de overblijfselen van een auto en een woning te zien. Erg indrukwekkend.
Niet veel later bereiken we de grens van de vulkaan. Vanaf dit punt mag je niet verder naar boven vanwege veiligheidsrisico’s. Hier vind je ook een oude bunker. In deze bunker kwamen in 2006 twee reddingswerkers om het leven. De twee vrijwilligers hielpen dorpelingen te evacueren uit het gebied toen de vulkaan opeens uitbarstte. De reddingswerkers vluchtten de bunker in, maar kwamen door de ontzettende hitte (meer dan 300 graden celcius) alsnog om het leven. Bizar. Na een kleine fotosessie met het gevaarte op de achtergrond komt onze wandeling weer tot een eind. Althans, we moeten natuurlijk ook nog teruglopen. Gelukkig wacht terug bij het ontmoetingspunt een heerlijk (verlaat) ontbijtje op ons te wachten.
Na al deze activiteiten is het tijd om Yogjakarta te verlaten. Er staat iets heel bijzonders op de planning: een wederzien met Dominic’s familie op Bali!
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.
