Na Jogyakarta vliegen we naar Bali. Voor veel mensen hét paradijs op aarde, waar de vakantiebrochures geen genoeg van kunnen krijgen en dat meer toeristen kent dan lokale bewoners. En ja, het is allemaal waar, maar wat was Bali mooi.
Op Bali staat namelijk ook iets te gebeuren. Het is halverwege december en Kerst en Oud & Nieuw komen er bijna aan. Dat kunnen we natuurlijk niet alleen met z’n tweeën vieren, dus besloten mijn ouders, broer en zijn vriendin over te komen voor de feestdagen en om voor het eerst Azië te leren kennen.
Wij komen een dag eerder aan op Bali om het hotel vast op te zoeken, genoeg geld in te slaan en om alvast een eerste restaurant te vinden voor de avond dat ze aankomen. Op 22 december was het dan zover. Met een vertraging van een paar uur komen ze aan op het vliegveld van Bali. Alleen één probleem: de koffer van mijn moeder is kwijt. Gelukkig gingen er meer vluchten van Garuda Indonesia van Jakarta naar Denpasar (Bali) en bleek hij op de volgende vlucht te zitten, die een half uur later landde.
Na een eerste avond, jetlags en de eerste ananasshake krijgen mijn ouders hun eerste Aziatische ontbijt: noodles, rijst en nog meer shake. Het begint gelijk goed. Er is deze eerste dag alleen niet zo heel veel tijd te verliezen en buiten een klein marktje gaan we gelijk al van plek verhuizen. Van Sanur pakken we de boot naar Nusa Lembongan. Op dit eiland gaan we ook Kerst doorbrengen. Met de speedboot komen we in een half uur aan op het witte strand van het eiland. Met een pickup-truck worden we (en onze koffers opgehaald) en naar ons hotel gebracht. Het lukt Eva en ondergetekende al bijna een jaar om met een backpack van 14 kilo te reizen, alleen mijn ouders hebben bij elkaar al ruim 40 kilo (moet aan worden toegevoegd dat ze ook de nodige chocola en snoep meebrachten).
Op het eiland huren we scooters, rijden we van highlight naar highlight, waaronder Devil’s Tears: een prachtige kloof waar de zee iedere paar minuten keihard tegen aanspat, om vervolgens meters hoog de lucht in te schieten. Mijn vader en broer en zijn vriendin krijgen hun eerste massage (van de velen die nog gaan volgen) en Eva, mijn moeder en ik blijven bij het zwembad hangen.
Rokken in Ubud
Na zo’n vier dagen op het eiland en Kerst te hebben gevierd met een heerlijk diner, gaan we weer terug naar het vaste land van Bali. Het is een dag lang reizen, want we gaan naar Ubud. Eerst pakken we de boot terug en daarna moeten we wachten op onze Uberchauffeurs die ons naar de plaats op Bali brengen. We passen niet met z’n allen in één auto en daarom gaat Eva met mijn moeder en broer mee en blijven mijn vader en broers vriendin bij mij. Door het verkeer, waarbij er op de ene scooter nog meer mensen zitten (wist je dat het lukt om met vijf mensen op één scooter te zitten?) dan de ander en het ene straatje nog drukker is en langer duurt dan de ander, komen we na bijna twee uur aan bij ons hotel. Op de hoek van ons hotel zit een restaurant, waar we de komende drie avonden nog zullen eten.
In Ubud bezoeken we de Monkeytempel, een tempel met honderden aapjes die van alle hoeken komen en die maar wat graag eten van je willen afpakken. Daar maken sommige bezoekers ook maar wat graag gebruik van, helaas, waardoor ze ook soms wat agressief uit de hoek kunnen komen als je ze niets geeft. Bij ons valt dat gelukkig nog mee, omdat we aan het einde van de dag komen en de dieren al genoeg hebben gegeten. In Ubud hebben Eva en ik ook een chauffeur geregeld die ons de highlights laat zien van het gebied. We boeken een eerste tempel, een tweede tempel, de rijstvelden, een derde tempel, een waterval en een vierde tempel. Je kunt je voorstellen dat we bij tempel twee er wel even klaar mee waren. Vooral voor mijn vader even wennen: met een korte broek mag je de tempels niet in, dus moest hij een rok om. (We hebben de foto’s nog!)
Onze laatste activiteiten in Ubud zijn een traditionele Indonesische show, waarbij tientallen mannen uit het dorp liedjes zingen en een verhaal proberen te vertellen. Ik zal eerlijk zijn: het verhaal begreep ik niet zo goed, maar de muziek ging de rest van de avond niet meer uit mijn hoofd. En die avond zal ik mij ook nog wel even blijven herinneren. Na ons eten begint het namelijk te stortregenen, waardoor ik besloot om naar het hotel te rennen. Slecht idee. Echt: probeer nooit in de regen in Bali te rennen. Doe. Het. Niet. Na de eerste paar sprintjes waarin ik lijk op Usain Bolt ren ik verkeerd, klapt mijn voet dubbel op de stoep en door de pijnscheut kreeg ik een black-out. Met de stromende regen, een flauwvallende Dominic en langsrijdende auto’s kun je je voorstellen dat de gemiddelde slechte dramafilm jaloers zou zijn.
De schade viel mee en de volgende dag kon ik alweer vrij goed lopen. Veel lopen hoefde ik trouwens niet, want we hadden het verjaardagscadeau van mijn vader én moeder op het programma staan. Eva, mijn moeder en ik gingen naar een lunchrestaurant voor een high tea en mijn vader, broer en zijn vriendin gingen quad rijden.
Oud en Nieuw
Dit wordt een lange blog, mijn excuses alvast. Na Ubud is het tijd om door te gaan. Het is inmiddels 30 december, een dag voordat 2018 begint en we gaan door naar Seminyak. Dat is dé plaats waar je Australiërs, rijke Russen en de gemiddelde beachgirls (en boys) voorbij kunt zien komen. We besluiten het luxe aan te pakken en in een wat duurder hotel te gaan slapen met ontbijtbuffet en een restaurant. Het restaurant zelf blijkt alleen niet een hele goede keus te zijn. We krijgen ons eten pas na heel lang wachten en de helft blijkt niet eens gaar te zijn. Euhm.. tsja.
Ook begint hier het verhaal waarin iedereen (behalve mijn ouders) ziek op bed eindigen. Het begint bij de vriendin van mijn broer. Daarna is mijn broer aan de beurt, dan Eva en ten slotte ik. Dit duurt tot het einde van de vakantie, waarbij we allemaal twee dagen na elkaar ziek op bed liggen. Dat mag de pret niet drukken, want Seminyak is het gedeelte waar het draait om strand en Oud en Nieuw. Dat strand lukt goed en we komen de hele dag niet van onze stoeltjes af. Het zwemmen en surfen gaat iets minder door al het plastic dat op het strand aandrijft. Het is treurig om te zien dat er zoveel plastic in de oceaan eindigt. Hele stapels vol met plastic worden er door de plaatselijke eigenaren van restaurants verzameld en afgevoerd, maar één eb en vloed later ligt dezelfde hoeveelheid er weer. Mensen: stop toch eens met plastic. Het is ook niet zo heel gek, als je bedenkt dat in vrijwel overal in (voornamelijk) Zuidoost-Azië al het afval gewoon langs de kant van de weg wordt gegooid.
Dan is het 31 december en luiden we het nieuwe jaar in met 30 graden op het strand van Bali. Het vuurwerk is erg tof om te zien en was eigenlijk nog beter dan ik had verwacht. Ook is het voor het eerst dat ik Oud en Nieuw niet in Nederland vier en als wij wakker worden, acht uur ’s ochtends, begint het nieuwe jaar pas in Nederland (dus dat pakken we ook nog eens mee vanuit Indonesië).
Doei toeristen
De laatste plek die we gaan bezoeken op Bali is het prachtige Pemuteran. Deze plek hebben we pas vrij laat ontdekt en hebben we in de tijd dat mijn ouders op bezoek kwamen pas geboekt. Het ligt op zo’n vier uur rijden van Seminyak en ligt helemaal in het noordwesten van het eiland. Dat het zover afgelegen ligt van alle toeristische gebieden betekent ook dat we bijna het hele hotel voor onszelf hebben. Ik zou graag een heel stuk willen schrijven over wat we hier allemaal hebben gedaan, maar op een snorkeltocht en een wandeling hebben we hier bijna de hele dag op het strand gelegen. Het strand dat hier ligt is prachtig en je kunt er ook nog eens goed snorkelen én dronevliegen. Dat kun je allemaal zien in de vlog.
Na vier dagen in Pemuteran is het tijd om weer door te gaan naar het vliegveld. Eva en ik moeten het land uit omdat ons visum verloopt en mijn ouders, broer en zijn vriendin beginnen twee dagen later alweer op hun werk. Kleine verrassing (en gelijk een tip): pin alleen bij banken die in een gebouw zitten, niet die gewoon op straat staan. Zowel mijn broer als wij zijn geskimd voor een paar honderd euro. Gelukkig hebben we alles teruggekregen van onze banken, maar het is iets minder op het moment dat je erachter komt.
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.
