Op ‘gevaarlijk’ terrein in Hsipaw

By Eva de Reus
Dit artikel hoort bij het land Myanmar
Show More Posts

Na Yangon is het tijd om verder te reizen naar Hsipaw, een dorpje meer in het noorden van Myanmar. Maar voor we hier aankomen wacht ons eerst een busreis van dik twaalf uur.
Via ons hostel in Yangon regelen we bustickets naar Hsipaw. We weten niet zo goed wat we van de bussen in Myanmar moeten verwachten en zijn dan ook erg verbaasd bij het zien van de luxe touringbus als we op het (bizar grote) busstation aankomen. De stoelen zitten mega comfortabel en we krijgen zodra we plaatsnemen koffie en een sandwich aangeboden. Dit hadden we zeker niet verwacht! Vantevoren werden we al gewaarschuwd voor de temperatuur in de bus. Blijkbaar zijn ze hier erg fan van de airconditioning en ook in deze bus staat de airco op standje vrieskist. Het jongetje op de stoel voor ons draagt dan ook een hele dikke winterjas. Zo’n jas past alleen niet in onze backpacks en dus moeten wij het doen met een vest, warme sokken en een fleecekleedje. Ach, hoe erg kan het zijn?

Waar we niet voor zijn gewaarschuwd en waar ze hier blijkbaar ook erg fan van zijn is het televisiescherm in de bus. Van vage telelvisiedrama’s tot liederen van, wat het lijkt, Burmese volkszangers: alles komt voorbij. Gezien het gelach in de stoelen om ons heen is het allemaal erg vermakelijk. Op zich best leuk om zo op deze manier iets mee te krijgen van de Burmese cultuur, maar helaas blijkt er geen avondklok op het televisiescherm te zitten. Het resultaat: Dominic en Eva die in de vrieskou met keihard gezang op de achtergrond in slaap proberen te komen. Euhm tsja, dat was niet helemaal een succes. Als we ’s ochtends vroeg in Hsipaw worden afgedropt, zijn we dan ook erg blij dat de hotelmedewerkers onze kamer al willen vrijgeven. Sorry Hsipaw, maar we gaan eerst even de binnenkant van onze ogen bekijken.

Mr.

Als we weer zijn bijgeslapen maken we een rondje door het dorp. Hsipaw is nog niet zo toeristisch en dus zijn er vrij weinig hotels en restaurants. De restaurants die er wél zijn, hebben slim op de toeristen ingespeeld door leuke namen te bedenken. Zo is er een Mr. Shake, Mr. Pizza en Mr. Popcorn (heeft overigens niets met popcorn te maken). We hebben ze alledrie (en meer) uitgeprobeerd en kunnen niets anders zeggen dan dat het eten in Hsipaw heerlijk is! De dag erna huren we een fiets om de omgeving buiten het centrum te ontdekken. Ons doel is een hoge waterval waarover we online hebben gelezen. Het huren van een fiets leek ons wel een leuk idee, maar door de vele heuvels en onverharde weg dumpen we onze tweewielers langs de kant om maar gewoon te voet verder te gaan. Het is een lange wandeling, maar de waterval en de omgeving zijn zeker de moeite waard.

We zijn voornamelijk naar Hsipaw gekomen voor een wandeltocht door de bergachtige omgeving van het dorp. We regelen via ons hotel een gids die ons twee dagen mee op pad wil nemen. De gids geeft ons drie keuzes: een makkelijke tocht, een redelijke tocht of een zware tocht. Gezien we af en toe nog flashbacks hebben naar de jungletocht in Bukit Lawang (heuvel op, heuveltje af) kiezen we deze keer voor een iets minder zware wandeltocht (optie 2 dus). We staan vroeg op om aan de wandeling te beginnen. Er staan namelijk behoorlijk wat kilometers (17) op het programma. De gids heeft besloten zijn vriendin mee te nemen, dus we gaan gezellig met zijn vieren op pad. Tijdens onze eerste kilometer vindt er iets merkwaardigs plaats. We worden gecontroleerd door paramilitairen (een groepering die door de overheid niet wordt erkend, maar de feitelijke macht in handen heeft). Ze willen weten waar we naartoe gaan. Onze gids heeft een kort gesprek met ze en dan mogen we doorlopen. We weten dat er in dit gebied spanningen zijn (de omgeving van Hsipaw is ‘rood’ gemarkeerd door het ministerie van Buitenlandse Zaken), maar beseften niet dat we hier als ’toeristen’ iets van zouden merken. Onze gids verzekert ons dat er niets aan de hand is en we lopen vrolijk door.

Na een paar kilometer is het tijd voor een hapje en een drankje. Met een drankje bedoel ik thee, want dat drinken ze hier non-stop. Met uitzicht op de prachtige natuur rusten we even uit om vervolgens weer verder te gaan. Onze gids is een spraakzame jongen en vertelt ons vanalles. Hij laat ons onder andere een video (ja, ze hebben hier gewoon internet in de bergen) van een geëmigreerde Duitser zien. De Duitser kan vloeiend Burmees en is met zijn sketches op YouTube inmiddels behoorlijk bekend in het land. Heel grappig om te zien.

Serieuze zaken

Na heel veel wandelen, een heerlijke lunch en weer heel veel wandelen komen we in de buurt van het dorp waar we gaan overnachten. Ook hier staan weer paramilitairen (met behoorlijke wapens) te controleren wie er in en uit het dorp komen. Onze gids lijkt er niet zo van onder de indruk, maar wij vinden het toch behoorlijk bizar. In het dorp zijn we te gast bij een lieve familie. Het wordt hier behoorlijk koud ’s nachts en dus liggen er een hoop dikke dekens voor ons klaar.

Tijdens een rondje in het dorp valt het Dominic op dat er bijna geen mensen van onze leeftijd te zien zijn. We zien vooral kinderen en ouderen. Na het avondeten (weer heel lekker) wordt duidelijk waarom. Onze gids legt uit dat de paramilitairen soms dorpen binnenvallen en alle jonge mannen meenemen om gedwongen onderdeel te worden van het leger van de paramilitairen. Om deze reden vertrekken veel jongeren uit voorzorg uit de dorpen en verhuizen naar veiligere plekken. We luisteren met interesse naar het verhaal, maar schrikken er ook van. Het zou je maar overkomen! In de hoop dat de paramilitairen vannacht op veilige afstand blijven, kruipen we onder de dikke laag dekens.

De volgende morgen vertrekken we wederom vroeg om de tocht terug naar Hsipaw te maken (via een andere route). We lopen door prachtige natuur, de gids laat ons zien hoe pinda’s groeien en we eindigen de tocht bij een waterval. De wandeling heeft veel indruk op ons gemaakt, vooral door de verhalen van onze gids. Zeker een aanrader als je naar Myanmar gaat (maar controleer wel vantevoren de veiligheidssituatie).

Slingeren in de trein

Na een extra rustdagje in Hsipaw verlaten we het dorp weer. Deze keer stappen we niet in de bus, maar in een ‘beroemde’ trein. Voor een paar euro mag je namelijk plaatsnemen in de ‘eerste klas’ van Hsipaw naar Pyin Oo Lwin (of Mandalay als je besluit verder te reizen). De zeven uur durende treinreis is absoluut niet de snelste optie om bij het dorp Pyin Oo Lwin te komen, maar de leukste optie is het hoogstwaarschijnlijk wel. Stel je even een slingerende trein met open ramen voor inclusief kleine Burmeese vrouwtjes die met grote manden vol eten om de tien minuten langs komen wandelen om hun proviand te verkopen. Ondertussen rijdt de trein langs kleine dorpjes, weilanden én als hoogtepunt over het goteik viaduct (de hoogste brug van Myanmar en ooit grootste spoorbrug ter wereld). Dominic scoort ook nog eens voor 50 eurocent (!) een hele bak noedels, dus je snapt dat zijn dag niet meer stuk kan.

Pyin Oo Lwin is zelf niet een mega spannend dorp. We huren een scooter om een waterval te bekijken, bezoeken een markt en eten bij een gezellig restaurant op straat!

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *