Spetter, pieter, pater… wat zit er in het water?

Soms google je naar interessante dingen om te bezoeken in een land en word je zo enthousiast van een plek dat je er sowieso heen wilt. Dit heb ik met het plaatsje Kaikoura. Het is namelijk dé plek om walvissen te spotten in Nieuw-Zeeland en als er iets is wat ik nog wil in mijn leven, dan is het wel een walvis zien.

Het plaatsje Kaikoura is normaal gesproken redelijk eenvoudig te bereiken via de snelweg, maar wij hebben pech. Door schade aan de weg zijn er namelijk werkzaamheden, waardoor we gigantisch om moeten rijden. Ach, Dominic moet het er maar voor over hebben, want we gaan hoe dan ook naar Kaikoura. De walvistour is al geboekt, maar het is nog spannend of het doorgaat. Het is namelijk afhankelijk van de conditie van de zee, en de golven blijken vandaag vrij ruig. Met onze vinger gekruist rijden we via die gigantische omweg naar Kaikoura.

Het is nog vroeg als we aankomen, maar dat maakt niets uit. Naast walvissen kan je hier namelijk ook nog een ander dier spotten: de Nieuw-Zeelandse fur seal. Het is me nog steeds onduidelijk wat nou de precieze Nederlandse vertaling is van de fur seal. De één noemt het een zeebeer, de andere zeerob of zeehond. Doe ermee wat je wilt, maar het gaat erom dat het een super leuk dier is om te zien. Ze liggen er voornamelijk een beetje op de rotsen te chillen en dat doet me vermoeden dat ik in een vorig leven waarschijnlijk ook een zeehond geweest moet zijn. In het begin spotten we ze alleen van een afstand, maar als we iets verder doorlopen liggen ze overal. De bordjes waarschuwen dat je niet te dichtbij moet komen, maar aangezien ze letterlijk langs het looppad liggen is daar weinig ontkomen aan. Gelukkig ziet het er niet naar uit dat ze ook maar een beetje onder de indruk zijn van onze aanwezigheid en dat geeft onze weer de mogelijkheid om een uitgebreide fotosessie te houden.

Het spotten begint

Als we aankomen bij het kantoor waar we de walvistour hebben geboekt, krijgen we goed nieuws: de tour gaat door! Ik begin me ijverig in te lezen over ’the giant sperm whale’. Dat is namelijk de walvis die hier het meest wordt gespot. De potvis, in het Nederlandse klinkt ‘ie iets minder indrukwekkend, is het grootste roofdier ter wereld. Hij jaagt onder meer op reuzeninktvissen en daarvoor duikt de potvis duizenden meters de diepte in. En dan eens in de zoveel tijd (ongeveer 45 minuten volgens onze tourgids) komt ie naar boven om adem te halen. Wij zijn als kersverse bezitters van een duikbrevet behoorlijk onder de indruk van deze duik prestatie van dit gigantische dier. Via bepaalde apparatuur worden op de boot signalen van de walvis opgevangen, zo weten wij of we in de buurt van een potvis zijn of niet. Het duurt even, maar dan hebben we raak. We zien heel even (een deel van) een walvis boven water komen, maar dan verdwijnt hij weer. De hele boot wacht vol spanning of de walvis nog eens boven water komt, maar helaas. Normaal gesproken blijven potvissen tot ongeveer drie minuten aan de oppervlakte, maar deze is weer begonnen aan zijn lange duik naar beneden. Het is wachten geblazen dus. Gelukkig komt de potvis na een heel lang wachten weer tevoorschijn. Hij blijft een tijdje met zijn ‘blaasgat’ aan de oppervlakte zweven en laat bij vertrek zijn prachtige staart zien. Heel indrukwekkend om te zien. Bizar dat er zulke giganten leven in een wereld waar wij nauwelijks iets van weten. Én ik heb weer iets van mijn bucketlist af kunnen strepen!

Ook in het volgende plaatsje waar we stoppen voor een tour, maken we kennis met een bijzonder zeezoogdier. We zijn namelijk in het vissersplaatsjes Picton. Ik probeer net als Dominic vegetarisch te eten, maar in dit plaatsje ontkom ik er niet aan om fish & chips te bestellen. Overigens is dit de eerste keer dat we überhaupt lunchen in een restaurant. Nieuw-Zeeland is namelijk veel te duur om dat elke dag te doen. Vanavond moeten we weer in de kou zelf koken, dus we genieten er extra van.

Na de lunch lopen we naar het leuke haventje, waar ook onze boot wacht. We nemen namelijk een tour naar Motuara Island. Dit eiland is 100% roofdier vrij wat de vele zeldzame vogelsoorten op het eiland een kans geeft om zich voort te produceren.

Nieuw-Zeeland is het thuis van heel veel verschillende vogels, maar ze worden ernstig bedreigd. Dit komt doordat de Europeanen vroeger roofdieren, zoals marterachtigen, in het land hebben uitgezet om de konijnenplaag te bestrijden. Deze roofdieren hebben het er echter zo erg naar hun zin, dat ze nu zelf een plaag zijn geworden én verantwoordelijk zijn voor de dood van miljoenen vogels. Op het Motuara eiland hebben de vogels gelukkig het rijk voor hen alleen, op een groepje toeristen per dag na. Dominic is een vogelliefhebber, dus hier moeten we natuurlijk even zijn geweest.

Zeldzaam verschijnsel

Een leuke bijkomstigheid is dat in het gebied ook veel zeezoogdieren voorkomen, zoals zeehonden en dolfijnen. Eén dolfijnensoort maakt de tocht extra bijzonder: de hectordolfijn. De hectordolfijn is de kleinste en één van de zeldzaamste dolfijnensoorten ter wereld. Ze worden ernstig bedreigd en komen dan ook alleen in de zeeën rond Nieuw-Zeeland voor. Je snapt dan ook, dat ik erg enthousiast word op het moment dat we een groep hectordolfijnen zien zwemmen. Wat een mooie dieren om te zien! Ons geluk kan niet op, want ze komen vlak voor de boot zwemmen en springen enthousiast heen en weer. Ik word zelfs een beetje nat gespetterd. Dit staat sowieso in de top tien vetste ervaringen tijdens onze wereldreis tot nu toe!

En dan komen we dus aan bij het Motuara eiland. Heel eerlijk valt het vogelspotten een beetje tegen. We horen ze wel, maar de bomen maken het onmogelijk om ze ook te zien. En dat is op zich maar goed ook, want we willen ze natuurlijk niet in hun leefgebied storen. We zien een paar vogeltjes, maar niets wat we ook niet op ‘het vaste land’ hebben gezien. Dat mag de pret niet drukken, want Motuara eiland is tevens ook de plek waar James Cook in 1770 de Britse soevereiniteit over het Zuidereiland uitriep. Pakken we toch nog mooi een stukje geschiedenis mee. Al met al een leuke trip die we zeker niet hadden willen missen.

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.