Na Noord-Korea is het tijd voor de iets meer ‘normalere’ landen. We vliegen terug naar Europa, namelijk naar Georgië. Nog maar drie uur tijdsverschil met Nederland…
Georgië ligt feitelijk gezien in Azië, maar beschouwt zichzelf als een Europees land. Het ziet er ook Europees uit, dus het voelt als bekend grondgebied. Het vliegveld van Tbilisi, de hoofdstad, is opvallend klein. We hebben geluk, de bus naar het stadscentrum staat er al. De buschauffeur wil ons geld alleen niet aannemen. Hij heeft namelijk geen wisselgeld. Dominic gaat snel geld wisselen. Ondertussen zie ik de bus vertrekken. Begint lekker dit. Gelukkig duurt het niet al te lang voordat de volgende bus komt en vertekken we alsnog richting de stad.
Onderweg naar de stad valt op dat Tbilisi geen rijke stad is. De gebouwen zien er oud en vervallen uit, de auto’s hebben allemaal schade en overal zien we straathonden. Als we aankomen bij de bushalte en een stuk moeten lopen naar ons hostel valt de armoede nog meer op. Er zijn opvallend veel straatverkopers en bedelaars. Wij kennen Tbilisi vooral van het vorige seizoen van Wie is de Mol? en hadden daardoor misschien een iets romantischer beeld van de stad, dit hadden we in ieder geval niet verwacht.
Warme douche
We hebben een lange vlucht achter de rug, dus in het hostel slapen we eerst even bij. Ik heb ontzettend behoefte aan een goede warme douche, dus na mijn middagdutje is het tijd om de badkamer te ontdekken. Dit is bij hostels altijd spannend, want je weet nooit wat je aantreft. We hebben pech deze keer. Er is maar één badkamer en de vloer van de douche ligt vol met haren. Overal staan verzorgingsproducten (shampoo, tandpasta, et cetera.), alsof iemand hier gewoon woont. Als er koude stralen uit de douchekop komen zetten, heb ik het even gehad. Op dat soort momenten verlang je toch even naar Nederland. Gelukkig wordt het water na een paar minuten een beetje warmer. We doen het er maar mee. Als we beide uitgeslapen en gedoucht zijn, is het tijd om uit eten te gaan. Wordt dit dan wel een succes? Ik heb vantevoren een tentje opgezocht wat er wel leuk uitzag. Als we er naar binnen lopen zit het ook relatief vol, dus dat is een goed teken. De menukaart maakt ons wat vrolijker. Het eten is namelijk spotgoedkoop én klinkt lekker. We bestellen een Mingrelian Khachapuri. Khachapuri is een Georgisch gerecht waar verschillende varianten van zijn. De variant die wij hebben besteld is een soort pizzabodem met kaas in het deeg en dan daarover weer kaas. Dat klinkt ons, als echte kaaskoppen, natuurlijk als muziek in de oren. Wat we er van vonden? Erg lekker, maar misschien toch iets te veel kaas, haha!
De volgende dag is het tijd om Tbilisi te ontdekken. We besluiten aan de wandel te gaan, dat blijkt achteraf een minder goed idee. We worden namelijk de hele tijd door verkopers en bedelaars aangesproken. Eén keer worden we zelfs een tijd achtervolgd door een oudere man die vagen dingen mompelt. Wat is dit voor stad? We geven de schuld maar aan het laagseizoen. We zijn namelijk een van de weinige toeristen, dus misschien dat daarom iedereen ons lastig valt. We nemen veilig de kabelbaan naar een uitzichtpunt over de stad en bestellen weer een Kachapuri voor de lunch. Deze keer de bekendste variant de Kachapuri Adjarian: een bootvormig broodje met boter, rauw ei en (hoe kan het ook anders) heel veel kaas. Dominic vindt het lekker. Ik ook, maar ben minder enthousiast over het sompige effect wat het ei creëert. Dominic is zelfs zo enthousiast over het gerecht, dat hij later sokken met Kachapuries erop scoort.
Jozef Stalin
Naast Tbilisi ligt het stadje Gori, de geboorteplaats van Jozef Stalin. Er is daar een museum over de voormalig leider van de Sovjet-Unie en die willen we graag bezoeken. Op naar Gori dus. Daarvoor moeten we eerst een stuk met de metro, waar ik direct een bloem onder mijn snuit geduwd krijg door een verkoper. ‘Nee, bedankt’, kennen ze hierblijk niet en dus loop ik maar gewoon weg. We komen aan bij de plek waar de minibussen naar Gori vertrekken. Dit verloopt, tot onze grote opluchting, soepel. Dominic scoort op het station heerlijk ontbijt, wederom brood met kaas. Deze cuisine bevalt ons wel.
We zijn de allereerste in het Stalin Museum. De lichten staan zelfs nog uit en de medewerkers zitten midden in het museum bij de verwarming op te warmen. Het museum is niet heel groot en er staat weinig in het Engels aangegeven, maar is op zich wel de moeite waard. Buiten vind je ook het oude huis van Jozef Stalin waar hij vroeger in heeft gewoond. Hier vinden overigens ook twee straathonden die direct onze vrienden worden. Eentje volgt ons zelfs tot aan het café waar we een warme chocolademelk scoren (het is namelijk erg koud). We voelen ons schuldig voor de hond, want hij wacht buiten nog zeker dik een half uur op ons. Daarna verdwijnt hij plotseling. Het is ijzig koud en we besluiten een andere highlight in de buurt van Gori daarom over te slaan. Terug naar Tbilisi.
We besluiten een rondje te lopen door een winkelcentrum. Opeens komt er iemand verdacht dicht achter ons lopen. Dominic heeft het ook door en we staan plots stil. De man achter ons loopt snel een winkel binnen, gebaart vervolgens iets naar een vrouw aan de overkant van het winkelcentrum, loopt de winkel weer uit en gaat naar de vrouw toe. Het klinkt wellicht onschuldig als je het zo leest, maar wij weten 99% zeker dat het een zakkenroller was. Wij hebben of heel veel pech in dit land of Georgië heeft een groot probleem qua armoede en criminaliteit.
We zijn dus nog niet zo gecharmeerd van het land. Als ook nog blijkt dat het gebergte wat we willen bezoeken op het moment vrij onbereikbaar is door sneeuwval, besluiten we het voor gezien te houden. We geloven dat de natuur van Georgië prachtig zal zijn, maar op dit moment is het niet echt ons land. We komen in de zomer nog wel eens een keer terug!
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.
