We hebben heel erg veel zin in Iran. We hebben namelijk veel goede verhalen over het land gehoord en gelezen. Maar voor we Iran kunnen ontdekken, zullen we eerst een visa on arrival moeten krijgen…
We komen midden in de nacht aan. Op onze vlucht van Baku naar Teheran zaten bijna geen buitenlanders, dus er is niemand te bekennen in de ruimte waar je je visum moet regelen. We vullen een formulier in en leveren ons paspoort in en dan kan het wachten beginnen. We worden nog gewezen op het feit dat er tegenwoordig ook een eVisa bestaat voor Iran, maar daar hebben nergens iets over gelezen. Ach, we hebben toch de tijd. Na ongeveer een half uur komt er een mannetje aangelopen. Het is tijd voor ons ‘interview’. Hij vraagt wat we in Iran komen doen, welke plekken we willen bezoeken en wat onze relatie is. We geven netjes antwoord op de vragen en krijgen dan te horen ‘Welcome to Iran’. Gelukt zou je denken, maar we moeten vervolgens nog zeker weer een half uur wachten, totdat we onze paspoorten terugkrijgen. Zónder fysiek visum, want dat gaat tegenwoordig allemaal online. We krijgen zelfs geen stempel! Na het regelen van een simkaart pakken we een Snapp (de Uber van Iran) naar ons hostel en duiken snel ons bedje in.
De stad in
Het is tijd om Teheran te ontdekken. We besluiten een stuk te lopen naar de bazaar. Er vallen ons direct een aantal dingen op. Zo is erg veel verkeer en er lijken geen regels te zijn. Oversteken is een regelrechte ramp. Ook apart: de winkels in de straten zijn opgedeeld in categorieën. Zo verkoopt de ene straat alleen maar instrumenten, de andere alleen maar auto-onderdelen en nog een andere straat is blijkbaar de place to be voor badkamerartikelen. Efficiënt als je specifieks iets nodig hebt, maar is het voor de winkeliers ook handig om alle concurrenten in dezelfde straat te hebben? En oja, er zijn heel veel katten.
Oké, we zijn aangekomen bij de bazaar. We weten eigenlijk niet zo goed wat we er willen zien, dus besluiten we gewoon rond te lopen. Zo belanden van de sectie kruiden in de sectie verjaardagsversiering om vervolgens in de sectie kleding terecht te komen en in de sectie tapijten te eindigen. En dan weten we niet meer waar we zijn. We zijn paniekerig opzoek naar de uitgang. We lopen per ongeluk een gebedsruimte in als een man op ons af komt lopen ‘Double U C?’. Het duurt even voordat we doorhebben dat hij vraagt of we naar een WC zoeken. We leggen uit dat we niet naar het toilet hoeven, maar graag de uitgang vinden. De vriendelijke meneer wijst ons dan de weg. Het is gelukt! Tijd om te lunchen en terug te gaan naar het hostel. We zijn namelijk nog een beetje moe van de gebroken nacht.
Mozaiek en spiegels
De dag erop bezoeken we het Golestanpaleis, vroeger het onderkomen van de Shah. We hebben dit paleis al veel op Instagram en blogs voorbij zien komen en dat is niet voor niets. De vele mozaiek maakt er een kleurrijk geheel van en het is werkelijkwaar prachtig. Ook de binnenkant is adembenemend mooi. We nemen een kijkje in de spiegelkamers en geloof me, je hebt nog nooit zoveel spiegels bijelkaar gezien. Ook brengen we een bezoek aan de voormalige Amerikaanse ambassade (althans de buitenkant, want het museum is dicht voor filmopnames). Hier vond de Iraanse gijzelingscrisis plaats die 444 dagen duurde. We maken foto’s van de bizarre muurtekeningen, maar dan komt er een politieagent op motor aanrijden. Blijkbaar mag je geen foto’s van de ambassade maken. We zijn al even bang afgevoerd te worden, maar gelukkig is de agent heel vriendelijk en leidt de waarschuwing uiteindelijk tot een kort vriendelijk gesprek over waar we vandaan komen. We zijn pas twee dagen in Teheran, maar zijn inmiddels al meerdere keren aangesproken door de bevolking. In andere landen zit er vaak iets achter zo’n gesprek. Ze willen bijvoorbeeld dat je hun winkel bezoekt of zijn uit op je geld. Hier is het anders. Men is oprecht geïnteresseerd in wie je bent en vooral wat je van Iran vindt. We hadden dit van tevoren al van andere reizigers al gehoord, maar het is dus echt zo!
Ik vergeet helemaal te vertellen over het feit dat ik al ruim 24 uur met een ‘hoofddoek’ op loop. Dit is in Iran voor vrouwen verplicht en dus ook voor toeristen. Het is in het begin even wennen. Niet alleen glijdt mijn sjaal continu van mijn hoofd, ook voelt het raar dat mannen deze verplichting niet hebben. Waarom ik wel en zij niet? Vrouwen moeten ook altijd polsen en enkels bedekt hebben, een shirt met korte mouwen zit er dus niet in. Je kont mag ook niet zichtbaar zijn, dus de meeste vrouwen dragen een lange jas (het is winter) over hun jeans. Daarbij komt nog dat mannen vrouwen niet zomaar mogen aanraken of aanspreken. Het gevolg is dat iedereen Dominic aanspreekt. En nu komt, wat mij betreft de raarste regel: je mag niet dansen. Noord-Korea heeft een merkwaardig regime, maar Iran kan er ook wat van.
Sneeuwballengevecht
Het is winter in Iran, maar niet koud genoeg voor sneeuw. Gelukkig hebben ze aan de rand van de stad en heleboel gebergtes waar wél sneeuw ligt. We bezoeken de berg Tochal en deze berg stelt absoluut niet teleur. We hebben al jaren niet op een berg met zoveel sneeuw gestaan en Dominic kan het dan ook niet laten om mij direct met sneeuwballen te bekogelen. Gelukkig schijnt het zonnetje wel, dus we drogen na het sneeuwballengevecht snel weer op.
Na Teheran pakken we de nachttrein naar Mashhad, een hele religieuze stad. Daarover meer in een andere blog.
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.