We nemen de trein naar Kerman, deze nachttrein is een stuk minder gezellig dan de vorige. Onze coupégenoten (twee mannen) zijn iets te geïnteresseerd in ons. Eén van de twee kijkt continu met Dominic mee op zijn telefoon. Als hij ook nog begint te vragen hoeveel geld we hebben, besluiten we maar naar onze bovenbedden te verkassen.
We komen veilig en wel aan in Kerman en nemen een Snapp naar ons hostel. Daar worden we vriendelijk onthaald door de enige medewerker van het verblijf: Ali*. Het is nog voor zevenen in de ochtend en we hebben nog niet ontbeten. Ali is daarom zo aardig om een eitje voor ons te bakken. Niet veel later schuift er een Zwitsers stel aan bij de ontbijttafel. Het is hun laatste dag in Kerman en zij gaan vandaag het stadje Bam bezoeken. We overwegen even om met hun mee te gaan, maar we zijn niet energiek genoeg om direct weer op pad te gaan. Eerst even uitrusten.
We besluiten een tour te regelen voor de dag erna. We willen namelijk graag naar de Kalut woestijn, twee uur rijden vanaf Kerman. Ali kent wel iemand en een kwartier later is Mostafa* bij ons op bezoek voor een kennismakingsgesprek. Mostafa is een officiële gids en zijn Engels is fantastisch. Hij legt ons voor waar we allemaal kunnen stoppen onderweg. Het klinkt als een goed plan en dus spreken we met de gids af morgen om tien uur te vertrekken. We hebben inmiddels best honger gekregen en willen op pad voor lunch. Aangezien we geen Farsi kunnen is het bestellen af en toe best een uitdaging en daarom biedt Ali aan met ons mee te gaan. Ali blijkt een fantastische gozer. Hij is net als Hamid (zie vorige blog) geen moslim. Hij is erg geïntresseerd in ons leven en vertelt ook graag over het zijne. Hij werkt fulltime in het hostel en verdient daar maar zeventig euro per maand mee. Bizar. Ook vertelt hij dat hij het liefst naar Justin Bieber, Céline Dion en Mariah Carey luistert, graag naar (illegale) feesten gaat om te dansen en zelfgebrouwen alcohol in huis heeft. Het is mooi om te zien dat hij schijt heeft aan de regels van het regime, maar tegelijkertijd wens je zo’n iemand een beter bestaan in een vrijer land. Wij krijgen steeds meer het gevoel dat sommige Iraniërs gevangen zitten in een web van regels en verboden zaken.
Slechte economie
De volgende morgen vertrekken we naar de Kalut woestijn samen met Mostafa. Hij heeft Engels gestudeerd en is nu al jaren bezig met een master (voornamelijk om zijn dienstplicht uit te stellen). Hij spreekt echt perfect Engels en zijn manier van uitleggen is ook heel ‘correct’. Alles wat hij vertelt, is namelijk onderbouwd met onderzoeken of hij legt duidelijk uit dat iets zijn opinie is (en hij dus niet voor iedereen spreekt). Hij legt onder meer uit dat het economisch gezien op het moment erg slecht gaat met Iran. De Iraanse rial is de laatste tijd een stuk minder waard geworden. Door de sancties van de Verenigde Staten gaat het nu nog slechter met het land, omdat het nu nog duurder is om producten te importeren. Zo zijn alle auto’s nu bijvoorbeeld drie keer zo duur. Het gevolg is dat veel mensen een nieuwe auto niet kunnen aanschaffen en dus in onveilige auto’s door blijven rijden. Ook vertelt hij dat in het verkeer in Iran twee mensen per uur (!) sterven. Eerlijk gezegd verbaast ons dat niets, gezien de rijstijl van vele Iraniërs. Gordels zijn sindskort pas verplicht en de meeste auto’s hebben geen airbags.
De verhalen van Mostafa zijn erg interessant, maar we zijn hier natuurlijk ook gekomen om dingen te zien. Zo rijden we door een dorp waar veel dadels worden geproduceerd. Iran is na Egypte de grootste producent van dadels. Wij zijn beide niet zo fan van dadels, maar het is wel bijzonder om te zien hoe de dadels groeien. Ook stoppen we in een dorp waar een bijzonder ondergrondswatersysteem is gebouwd. Vroeger heeft men hier namelijk speciale kanalen gegraven helemaal vanuit de (besneeuwde) bergen naar het dorp toe. Op die manier hadden ze in de woestijn toch een soort watertoevoer. Super slim.
In de problemen
De belangrijkste stop van de dag is natuurlijk de Kalut woestijn. Kalut staat voor de rotsachtige formaties in de woestijn. De vele formaties zijn door de jaren heen gevormd door de wind, erg mooi. We rijden naar een rustige plek, zodat Dominic zijn drone kan vliegen. Officieel mag dit namelijk niet, maar onze gids laat het toch toe. Als we maar niet te hoog gaan. Na het drone vliegen, treffen we Mostafa slapend aan in zijn auto. Tijd om naar het verblijf te rijden, haha.
We slapen in een klein plaatsje in de buurt van de woestijn. De volgende ochtend gaan Dominic en ik samen op pad in het dorp om een oud kasteel te bezoeken. We mogen hier onze drone vliegen verzekerd Mostafa ons, dus Dominic stuurt zijn vliegende camera weer de lucht in. Hij is net klaar met vliegen als er opeens een chagerijnige man met uniform voor ons neus staan. ‘Stop’, zegt hij. We lopen verder en hij gaat achter ons aan ‘Stop! Stop!’. Hij laat zijn pasje zien waar iets van security opstaat en een hoop Farsi waar we niets van begrijpen. We zeggen ons gids te willen halen, maar we mogen niet weg. Dan komt er gelukkig iemand die Engels spreekt. Blijkbaar mag je toch niet je drone vliegen hier en de man van de security wil onze gids spreken. Oo nee… Mostafa komt na het gesprek naar ons toe en verzekert ons dat er niets aan de hand is. Toch moet hij morgen op gesprek bij de toeristenbond. We voelen ons vet schuldig, maar Mostafa blijft vrolijk.
Het is tijd om terug te rijden naar ons hostel. We rijden langs de mooiste gebergtes en we vragen ons af of de Iraniërs wel door hebben hoe mooi hun land is. We zien namelijk nooit iemand stoppen bij de prachtige bergen. Terug in ons hostel vertelt Mostafa Ali over ons drone-avontuur. Ze moeten lachen. Ali vertelt ons dat de man die ons heeft staande gehouden berucht is onder tourgidsen. Hij staat bekend als een echte lul, die moeilijk doet over de kleinste dingen. De dag erna appt Mostafa dat hij in de gevangenis zit en we voor hem moeten bidden. Gelukkig maakt hij een grapje. Hij heeft alleen een waarschuwing gekregen en er is verder niets aan de hand. Toch besluiten we onze drone maar niet meer te vliegen in Iran.
Dominic moet nodig naar de kapper, maar gezien de taalbarrière lijkt het niet zo’n goed idee om alleen te gaan. We vragen dus aan Ali of hij mee wil gaan naar de barber en dat wil hij maar al te graag. Dominic en Ali gaan samen op stap, ik blijf alleen achter in het hostel (voor als er nog ongeplande gasten komen). Een uur later zijn de twee weer terug. Het haar van Dominic is opvallend goed gelukt (voor omgerekend één euro!) en als ik de verhalen zo hoor hebben ze het reuze gezellig gehad.
Slechtste chauffeur ooit
De laatste dag in Kerman besluiten we Bam te bezoeken. Volgens het Zwitserse stel is het namelijk de moeite waard. Het oude centrum van Bam is helemaal gemaakt van klei. Helaas is het tijdens een aardbeving in 2003 bijna volledig vernield. Ze proberen de oude stad nu weer te herstellen. Om in Bam te komen, moeten we eerst ruim twee uur in een taxi zitten. En dat zijn misschien wel de ergste twee uur van onze reis tot nu toe. Onze chauffeur heeft waarschijnlijk zijn rijbewijs bij de supermarkt gekocht, want hij maakt de ene na de andere gevaarlijke inhaalmanouvre. Van rechte lijnen heeft hij nog nooit gehoord. We slingeren continu van links naar rechts. Wat een drama. Om het allemaal nog net even iets erger te maken, rijden we langs twee best wel serieuze ongelukken. Bij een van de ongelukken wordt zelfs een kind afgevoerd op een brancard. Blijkbaar maakt dit geen indruk op onze chauffeur, want zijn rijstijl blijft dramatisch. Als klap op de vuurpijl is hij de hele tijd op zijn telefoon bezig om complottheorieën over de Iraanse overheid in Google Translate te typen. Zo zou er geen aardbeving geweest zijn in Bam, maar zijn de vernielingen het gevolg van een nucleaire test van de overheid. Je snapt vast dat we zijn verzoek om bij hem thuis te komen eten vriendelijk hebben afgewezen. We zijn in Bam. Eindelijk.
De oude stad van Bam is ondanks de grote schade toch indrukwekkend om te zien. Het is alleen niet erg groot, dus na een uurtje zijn we er weer uit. In het huidige centrum, hier staan overigens normale gebouwen en geen huizen van klei, van Bam is alles dicht. Dat is in Iran vaak zo tussen twee en vier. We kunnen nog net wat te eten scoren in een supermarktje, maar verder valt er niets te beleven. We besluiten dus maar weer terug te gaan naar ons hostel. Gelukkig verloopt de twee uur durende rit terug naar Kerman wel goed (met een andere chauffeur).
We nemen afscheid van Kerman, maar vooral van Ali. Wat een topgozer is dat. Als verrassing hebben we een doos chocolade truffels gekocht (chocola is zijn lievelingseten). Hij bedankt ons minstens tien keer en dan is het tijd om te gaan. Op naar de volgende plek. Een plek waar we erg naar uit hebben gekeken. We gaan namelijk naar het warme Iraanse eiland Qeshm!
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.
*De namen zijn bewust gefingeerd. We verwachten niet dat de Iraanse overheid dit artikel ooit leest, maar er zijn verhalen bekend van Iraniërs die in de problemen kwamen na een blog op internet. Om die reden plaatsen wij ook geen foto’s van hen.
