Eerlijk gezegd wist ik het niet, maar in het zuiden van Iran liggen eilanden. En het zijn niet zomaar eilanden, ze staan namelijk bekend om hun lekkere weer én de vrijheid. We reizen af naar het eiland Qeshm.
Voordat we bij het eiland Qeshm zijn, hebben we een lange weg te gaan. We nemen eerst een bus, die er ongeveer zes uur over doet, naar havenstad Bandar Abbas. Vervolgens nemen we een taxi naar de haven, dan een veerboot naar de overkant om vervolgens weer een taxi te nemen naar ons verblijf. De accomodaties op Qeshm zijn vrij prijzig, dus we hebben weer iets geregeld via CouchSurfing. We mogen slapen in een school waar Engelse les wordt gegeven. Bij aankomst is onze host er nog niet, dus we nemen plaats in de lerarenkamer. De ene na de andere schoolklas, allemaal meisjes, komt nieuwsgierig in de deuropening staan. Na vijftig keer dezelfde vragen te hebben beantwoord, arriveert onze host. ‘Vinden jullie het erg om even langs te gaan bij de klassen?’, vraagt hij. En voordat we het weten staan we dik anderhalf uur lang voor verschillende klassen over ons leven te vertellen. Ik mag alle klassen vol jonge meiden af, terwijl Dominic diepgaande gesprekken voert met drie volwassen dames (in de 30). Een Spanjaard, die ook in de school verblijft, wordt bij de jongens ingezet. Na honderden selfies is het dan eindelijk tijd om naar ons ‘verblijf’ te gaan, we zijn kapot! We slapen letterlijk in een klaslokaal. Het tapijt waarop we slapen past nog net tussen alle stoelen en het schoolbord in. We zijn weer in een bijzondere situatie terecht gekomen…
Schaars geklede dames
Ik verbaas me nog steeds over het feit dat sommige Iraniërs elke dag op een tapijt slapen. Ik ben niet zo moeilijk wat betreft comfort, maar slapen op een perzisch tapijt is zeker niet iets wat ik maanden vol zou kunnen houden. Enfin, we staan de volgende dag vroeg op. We hebben namelijk afgesproken met een voormalig leerling van onze host. Hij verdient een zakcentje bij als tourgids en samen met de Spanjaard gaan we met z’n allen op pad. Het is heerlijk warm op Qeshm, maar bij gebrek aan zomerkleding loop ik er alsnog bij alsof het winter is. Daarbij komt, dat je als vrouw zijnde sowieso tot aan je polsen en enkels bedekt moet zijn. Al worden de regels van het regime op Qeshm minder streng gehandhaafd. Dat blijkt maar weer als we aankomen bij de Chahkooh Canyon. Onze monden vallen niet alleen open van verbazing door de indrukwekkende formaties, maar ook door het zien van wel heel schaars geklede Iraanse dames. De Chahkooh Canyon is een populaire plek om bruidsfoto’s en video’s te maken. De peperdure drones vliegen je letterlijk om de oren om de vele bruidsparen vast te leggen. Er is geen hoofddoek te zien en de lange mouwen-regel lijkt hier ook niet van toepassing te zijn. We hebben zoiets nog niet gezien in onze tijd in Iran! Onze gids zegt dat zo’n shoot niet voor elke Iraniër is weggelegd. Het gaat vooral om rijke koppels uit Teheran, die met een heel team komen overvliegen om op het vrijere Qeshm prachtige plaatjes te schieten. Een shoot die oploopt tot vele duizenden euro’s. Ondertussen breekt het zweet me uit. Niet omdat ik zenuwachtig ben, maar het bloedheet heb met mijn sjaal van kamelenwol. Met alle schaars geklede bruidjes om me heen, doe ik voor het eerst in het openbaar in Iran mijn hoofddoek af.
Die hoofddoek gaat overigens wel snel weer op. Ondanks dat Qeshm een stuk ‘vrijer’ is, wordt er wel van je verwacht dat je je hoofd bedekt in de minder toeristische gebieden van het eiland. We zetten onze Spanjaard ergens af langs de weg, want hij is een digitale nomaad en heeft online werk te doen. Wij gaan verder met de tour, maar eerlijk gezegd valt de tour vanaf dit punt een beetje tegen. De gids brengt ons naar een plek waar houten schepen worden gemaakt. Op zich interessant, maar ook weer niet heel boeiend. Vervolgens lunchen we op een strand dat onze gids bestempelt als ‘prachtig’, maar simpelweg gewoon een strand is. Onze hoop is gericht op de Valley of the Stars, een natuurspektakel dat heel mooi schijnt te zijn tijdens de zonsondergang. Helaas blijkt de Valley of the Stars gesloten, vanwege de heftige regenval de afgelopen dagen. Doei hoop. Onze gids probeert ons nog allemaal niet noemenswaardige highlights aan te smeren, maar het is ons al snel duidelijk dat hij het om het geld doet. We betalen hem namelijk per uur. Na minstens vijf keer duidelijk te moeten maken dat we graag terug willen, rijden we naar de school. Daar probeert hij ons wijs te maken dat er elf uur zit tussen kwart voor acht en kwart voor zes, grappenmaker. Begrijp me niet verkeerd, Qeshm is een prachtig eiland. We hadden alleen beter op moeten zoeken wat wij wilden zien in plaats van ons op sleeptouw te laten nemen.
Het mooiste stukje aarde
Maar de volgende dag maakt alles goed. We nemen de veerboot naar Hormuz, een nabijgelegen eilandje met een oppervlakte van 42 vierkante kilometer. Ik heb op internet iets gelezen over het huren van een scooter, maar op het eiland zelf is daar niets van terug te vinden. Wel zien we mountainbikes staan, de meest verschrikkelijke soort fiets op aarde, maar we besluiten ze een kans te geven. We hebben zo’n zes uur om Hormuz te ontdekken, want de enige veerboot terug gaat om twee uur ’s middags. Ik heb van tevoren het een en ander uitgezocht en de highlights blijken vooral aan de zuid- en westkant van het eiland te zitten, lucky me. Het hele eiland rondfietsen was ‘m namelijk nooit geworden. We komen al vrij snel aan bij de eerste highlight: Silence Valley. Geloof me, dit is een van de mooiste plekken op deze aardbol. Ik kan er veel woorden aan wijden, maar ik denk dat de foto’s voor zich spreken. Prachtig.
Het fietsen is, zoals verwacht, wel hartstikke kut. We moeten continu heuveltje op en hebben ook nog eens wind tegen. De hele tijd rijden er toeterende tuktuks langs met toeristen die ons toezwaaien en dan lachend hun camera erbij pakken om ons vast te leggen. Hmmpff. We lopen grote stukken met de mountainbikes aan de hand. Gelukkig maakt de natuur op Hormuz alles goed. De rotsformaties lijken alle kleuren van de regenboog te hebben. Als we eenmaal aankomen bij de laatste highlight vallen onze monden weer open van verbazing. De ijzerrijke bodem van Hormuz geeft de aarde een kleur waar je per direct ‘Vandaag is rood’ van Marco Borsato van gaat zingen. Bizar.
En dan kom het, de weg terug. Aangezien we continu heuveltje op gingen, hebben we bedacht via dezelfde weg terug te fietsen. Dan moeten we immers continu heuveltje af! En dat blijkt te kloppen, althans voor de eerste vijf kilometer. We vliegen door de prachtige natuur heen en ik hoef geen seconde te trappen. Helaas is de overige vijf kilometer hartstikke vlak en de wind blijkt ook nog eens gekeerd. Weer wind tegen dus! Zuchtend en steunend bereiken we de haven. We hebben dik twintig kilometer gefietst vandaag en stiekem ben ik daar wel een beetje trots op. Echte Nederlanders.
Hoe komen we weer terug?
We snappen niet waar we een kaartje moeten kopen voor de veerboot, dus spreken een jongeman aan. Eentje die heel goed Engels blijkt te spreken, woehoe! De aardige Engels sprekende jongen heeft alleen een niet zo leuke mededeling: de zee is te ruig en de enige veerboot van vandaag is gecanceld. Oeps. Gelukkig gaat er nog wel een veerboot naar Bandar Abbas en vanuit daar kunnen we weer de boot naar Qeshm nemen. Althans dat zegt de dame van de kaartjesverkoop. Helaas blijkt zij geen gelijk te hebben. Ook de boten vanuit Bandar Abbas varen niet naar Qeshm en dus zitten we, zonder spullen, vast in Bandar Abbas. Een havenstad waar je als toerist niets te zoeken hebt. We vinden gelukkig vrij snel een hotel voor een redelijk bedrag en brengen daar de nacht door. Als we de volgende ochtend weer bij de haven aankomen, blijkt dat de zee nog steeds te ruig is. We zien het somber in, maar na twee uur wachten wordt ons geduld beloond: de boten gaan weer. We zijn alleen zeker niet de enige die naar Qeshm willen. Er staat een behoorlijke rij voor de kaartverkoop. Althans, van een rij kan je niet echt spreken. De ene na de andere Iraniër probeert zich naar voren te wurmen. Gelukkig blijken er genoeg boten klaar te liggen voor vertrek en weten ook wij een plekje te bemachtigen.
We komen veilig en wel aan op Qeshm. We willen eigenlijk nog een zoutgrot aan de andere kant van het eiland bezoeken, maar gezien onze aanzienlijke vertraging zit dat er niet meer in. We boeken een busticket naar Shiraz, halen onze spullen op bij de school en verlaten Qeshm dan alweer. Tijd voor de volgende locatie.
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.
PS – De vlog over Qeshm en Hormuz komt later online.
