We verlaten Qeshm en maken ons op voor een lange busreis richting Shiraz. We moeten namelijk eerst met de boot naar de overkant om vervolgens urenlang richting het noorden te rijden. Dat vinden wij niet erg. We houden stiekem wel van lange busreizen: urenlang Netflix kijken. Alleen deze busreis verloopt iets anders.
We weten niet precies of het iets te maken heeft met de aankomende viering van de Iraanse revolutie of dat deze route misschien gewoon berucht is, maar we worden om het uur stil gezet. Het ene na het andere groepje politiemannen (of iets wat daarop lijkt) komt onze bus binnengewandeld. Sommigen werpen een snelle blik en verdwijnen dan weer. Anderen beginnen te commanderen, tassen te controleren en alle kiertjes van de bus op (waarschijnlijk) drugs te checken. Elke keer als we bij een controlepunt aankomen, worden alle gordels snel omgedaan en alle hoofddoeken weer netjes over het haar getrokken. Ook wij ontkomen niet aan de controle. Onze paspoorten worden (als enigen van de bus) gecontroleerd en er wordt gevraagd waar we vandaan komen. Al deze controles zorgen ervoor dat de busreis véél langer duurt dan gepland. We hadden onze hostel laten weten rond een uur of elf ’s avonds te arriveren, maar uiteindelijk drukken we pas om half twee ’s nachts de deurbel in. Een beetje geirriteerd wordt er open gedaan. Sorry!
Daar trappen wij niet in
We zijn aangekomen in Shiraz: één van de populairste steden van Iran onder toeristen. Stiekem kijken we hier wel een beetje naar uit, want we hopen eigenlijk op toeristische eettentjes waar we ‘westers’ eten kunnen krijgen. Geloof me, die aubergine prutjes en kipkebab komen je na twee weken wel de neus uit. Geef mij maar gewoon even een schnitzel met friet of lekkere pasta! Gelukkig worden we niet teleurgesteld. Oké, die schnitzel is nergens te krijgen, maar we vinden wel lekkere taartjes en hippe drankjes. Dat voldoet ook nog wel. Dat Shiraz een stuk toeristischer is merk je meteen. Zodra we een populair plein oplopen komt er iemand naar ons toe. ‘Have we met before? You are Dutch right?’. Euh, ja goed geraden en leuk geprobeerd, maar in die toeristische lulkoek trappen wij tegenwoordig niet meer, haha. Bij het afrekenen van onze lunch gaat het ook al bijna mis. Er wordt namelijk een extra nulletje op de pinautomaat ingevoerd. Gelukkig is Dominic in een oplettende bui en betalen we gewoon het correcte bedrag.
Maar waarom is Shiraz zo toeristisch? Nou, je hebt er gezellige terrasjes, een leuke bazaar én de ‘Pink Mosque’, oftewel de roze moskee. De moskee is niet roze, maar elke ochtend valt het zonlicht door het glas in lood wat de gebedsruimte onder andere roze kleurt (maar ook rood, groen, blauw: het is maar net waar je staat). Zoek even foto’s op via Instagram en je bent overtuigd: hier moét je heen. Dus wij ook. In de ochtendgloren wandelen we van ons hostel naar de moskee. We zijn er vroeg, 7 uur ’s ochtends, de zon begint nét door het glas in lood te schijnen. Maar zo’n prachtige Instagram-foto schieten van een lege moskee? Dat zit er absoluut niet in. Half China staat in de zonnestralen te poseren en langzamerhand wandelt ook de rest van de wereld binnen. Eerlijk is eerlijk: de lichtinval is prachtig! Maar het had nét even iets mooier geweest als er niemand was geweest. Ach, so be it. Wij zijn immers ook maar gewoon toeristen.
Het Perzische Rijk
Naast de moskee is er nog een andere toeristische trekpleister te vinden in de buurt van Shiraz: Persepolis. Heel lang geleden, toen Iran nog geen Iran was, behoorden ‘het land’ tot het Perzische Rijk. Net zoals een heleboel andere landen trouwens, want het Perzische rijk was ontzettend groot. Persepolis was een belangrijke plek binnen dat rijk. Hier werden grootse feesten gehouden en men kwam van heinde en verre om giften aan te bieden aan de sjah. De bouwwerken kunnen wij anno 2019 (met dank aan archeologen) nog steeds bewonderen. Althans delen daarvan. Je vindt er ruïnes en beeldhouwwerken. Ze zijn erg gedetailleerd. Bij dit soort bezienswaardigheden verbaas ik me er altijd over wat voor prachtige bouwwerken ze in die tijd hebben kunnen neerzetten. Als je ziet waar de mensheid tegenwoordig de wereld mee vol bouwt, dan vind ik dat best een beetje jammer.
We bezoeken Persepolis met een gids en dat is ook echt aan te raden. Het geeft je veel meer duiding bij alle indrukwekkende dingen die je ziet. Zo vertelde onze gids dat de beste beeldhouwwerkers naar Persepolis kwamen, omdat ze er daadwerkelijk een goed salaris kregen. Als men ziek werd, kreeg men doorbetaald en vrouwen konden zelfs met zwangerschapsverlof! Best modern dus voor die tijd (zo’n vijfhonderd jaar voor Christus).
Sporten met Iraniërs
In Shiraz bezoeken we verder nog een park. Het park is zelf niet zo bijzonder, maar de sfeer die in het park hangt is reuze gezellig. Het is een vrijdag, weekend voor de Iraniërs, en men speelt volop volleybal, badminton of schaak. Ook wij ontkomen er niet aan: vrij snel vraagt een meisje ons om met haar te volleyballen. Dat kunnen wij helemaal niet goed, maar dat maakt haar gelukkig niet uit. Dominic wordt daarna opgemerkt door een groepje jongens en uitgenodigd voor een potje badminton. Dominic, die zo’n vier jaar op badminton heeft gezeten, zegt daar natuurlijk geen nee tegen. De jongens zijn zichtbaar verbaasd over de slagen die Dominic maakt. Al is zijn tegenstander ook wel erg goed. Na een uur ‘sporten’ zijn we helemaal gesloopt en besluiten we maar uit te gaan rusten in het hostel.
Vanuit Shiraz reizen we verder naar Yazd, waar ons de viering van de Iraanse revolutie te wachten staat.
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.
