Je kent ze misschien wel: de beelden van Iraniërs die de Amerikaanse vlag verbranden en ‘dood aan Amerika’ schreeuwen. Als je de beelden vanuit je stoel in Nederland bekijkt, verklaar je de Iraniërs wellicht voor gek. Wát een vijandig volk. Maar als je er met je neus bovenop staat, is het opeens helemaal anders.
Oké, de viering van de Iraanse revolutie. Dat heeft misschien wat uitleg nodig. De Iraanse revolutie vond veertig jaar geleden plaats. De prowesterse sjah (koning) Mohammad Reza Pahlavi werd afgezet en de ayatollah (religieus leider) Ruhollah Khomeini kwam aan de macht. Daar ging natuurlijk van alles aan vooraf, maar daar is genoeg over geschreven. Het feit blijft dat de monarchie werd omgedoopt tot een islamitische republiek. Dat is vandaag de dag nog steeds zo en dat wordt dus elk jaar gevierd: de viering van de Iraanse revolutie. ‘Een viering’, dat klinkt als iets heel postiefs. Na een paar weken Iran weten wij inmiddels wel beter. We hebben zoveel verhalen gehoord van Iraniërs die niet achter het regime staan. Die de regels belachelijk vinden en het zo graag anders zouden willen zien. Natuurlijk zijn er ook Iraniërs die wél achter de ayatollah staan, maar dat neemt niet weg dat er mensen worden onderdrukt.
Down with USA
Yazd is geen hele grote stad, dus de Iraanse revolutie wordt niet zo grootst ‘gevierd’ als in bijvoorbeeld Teheran. Toch heeft de overheid meerdere cameraploegen en peperdure drones uit de kast getrokken om de viering in Yazd vast te leggen. Als wij ongeveer een uur voor aanvang van de viering aankomen, is er nog weinig volk. Tientallen schoolkinderen (meisjes) met hoofddoeken in de kleur van de Iraanse vlag druppelen het plein op. Ze wapperen met hun Iraanse vlaggetjes heen en weer. Niet veel later beginnen ze liedjes te zingen en dit wordt natuurlijk vastgelegd door de cameraploegen. Tsja, zo kunnen wij ook wel een plein vullen. Er komen langzamerhand steeds meer mensen richting het plein gelopen. Velen houden borden vast met leuzen als ‘Down with USA’ en ‘Down with Israël’. Ook jonge meiden en jongens lopen met deze borden in hun handen, maar zodra ze ons zien proberen ze de borden te verbergen. Schamen ze zich misschien voor wat erop staat? Als de viering eenmaal echt begint, wordt er ook van alles geroepen. Zoals Marg bar Āmrikā, oftewel ‘dood aan Amerika’. Ondertussen moeten wij met de ene na de andere Iraniër op de foto, worden we continu welkom geheten en probeert men in gebrekkig Engels een vriendschappelijk gesprek aan te knopen. Achter ons zien we rook. Als we even later die kant op lopen, zien we de restjes van de Amerikaanse vlag op de grond liggen.
Het is apart om deze viering mee te maken. We weten niet meer wat echt is en wat niet. Menen al deze mensen dit nou? Haten ze de VS, Israël en Groot-Brittannië nou echt zo? Er zijn nog best aardig wat Iraniërs op de viering afgekomen. Maar we weten ook dat iedereen die voor de overheid werkt, verplicht aanwezig moet zijn. Tel daar de tientallen schoolmeisjes bij op en je hebt een goed gevuld plein. De cameraploegen hebben in ieder geval een menigte kunnen vastleggen die de viering van de Iraanse revolutie viert. Maar wat is daar van gespeeld en wat is écht? Ik weet het niet.
Backpack vol souvenirs
Maar natuurlijk hebben we in Yazd meer gedaan. Sterker nog het is echt een hele leuke stad. Het centrum is voor een groot deel gemaakt van klei en oogt sfeervol met leuke café’s. Je kunt er ook een hoop souvenirwinkeltjes vinden en dat komt ons goed uit. Voor het eerst tijdens onze reis kunnen we helemaal los gaan wat betreft souvenir shoppen. Er staat na Iran namelijk een bezoek aan Nederland op de planning en dus hoeven we ons geen zorgen te maken over overvolle zware backpacks. Aangezien ik in Nederland met mijn familie verlaat Sinterklaas vier, probeer ik voor iedereen een passend cadeau te vinden. Iran blijkt daar een goede bestemming voor: van prachtige sjaals tot typische theesets. Sinterklaas kan in Iran prima slagen.
Na twee dagen keiharde regen, wat eigenlijk nooit voorkomt in Yazd (lucky us), is het eindelijk tijd om ook de omgeving te ontdekken. We bezoeken de Towers of Silence. Twee torens waar de Zoroastriërs op een bijzondere manier afscheid namen van de doden. De lijken werden namelijk in de torens achter gelaten om vervolgens op te worden gegeten door gieren. Best wel efficiënt wat mij betreft. Minder efficiënt was mijn camera tijdens het bezoek. Vage stofjes in de lens ruïneren mijn gemoedstoestand. Nee, het leven van een wereldreiziger gaat niet over rozen. In de taxi op weg naar de volgende locatie krijg ik echter een behoorlijk opbeurend whatsappje binnen: Sophie is geboren! Oftewel de dochter van Dominic’s broer Devin en schoonzus Riekie. Ondanks dat ik officieel geen familie ben, voel ik mij direct tante. Ook Dominic is super trots. Wel balen we ervan dat we in Iran zitten. Stiekem hadden we gehoopt dat ze tijdens ons bezoek aan Nederland geboren zou worden, maar Sophie besloot er een week te vroeg bij te zijn. Ach, vooruit dan maar! Je snapt misschien wel dat alle volgende highlights van die dag ons niets meer boeien. Wij zijn oom en tante!
Na nog meer souvenirs shoppen, want baby’s willen ook cadeautjes, reizen we door naar onze laatste nieuwe bestemming: Isfahan.
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.
