Op naar een nieuw continent

Na een maandje in Nederland, doen we onze (nog steeds veel te zware) backpacks weer op onze rug. Tijd om een nieuw continent te ontdekken: Zuid-Amerika. We beginnen in Santiago, maar voordat we daar aankomen moeten we eerst bijna twintig uur reizen.

We vertrekken op een doordeweekse dag dus niemand kan ons naar Schiphol brengen. Het wordt dus ouderwets treinreizen. We hebben geen vertraging! Dat vond ik het vermelden wel waard. We staan dus netjes op tijd bij de incheckbalie en zijn netjes op tijd bij de gate. Zoals altijd sluiten we achteraan in de rij bij de ticketcontrole. Daar gaat het mis. Bij het scannen van ons ticket klinkt er een geluidje. ‘Aah, naar jullie zijn we opzoek’, klinkt het uit de mond van dame van KLM (we vliegen met Alitalia, maar ze hebben een samenwerking). Euhm oké? Of we even ons uitreisticket kunnen laten zien. Oeps. Voor Aziatische landen maken we altijd een nepticket om te bewijzen dat we het land uitgaan. We hebben er niet bij stilgestaan dat dit bij Zuid-Amerikaanse landen ook nodig is. We krijgen namelijk een gratis toeristenvisum van negentig dagen bij aankomst. Het vliegtuig staat op het punt te vertrekken, dus even snel iets regelen zit er niet meer in. Er worden allemaal andere KLM-dames erbij gehaald. Die vragen allemaal of we écht geen uitreisticket hebben. Euhm nee! Gelukkig gaat deze eerste vlucht slechts naar Italië, een EU-land waar we sowieso heen mogen. Met de belofte dat we in Rome snel een uitreisticket boeken, mogen we dus het vliegtuig in. Pfieuw. In het vliegtuig komen onze editskills weer van pas en toveren we snel een nepticket naar Buenos Aires tevoorschijn. Fingers crossed.

In Rome aangekomen is er natuurlijk niets aan de hand. Niemand vraagt om ons uitreisticket en we stappen zonder gezeik het vliegtuig in. Een ruim veertien uur durende vlucht naar Santiago. Een bijzonder lange vlucht, zelfs voor ons. Het is een nachtvlucht dus dat scheelt wel. Al slaapt zo’n vliegtuig natuurlijk voor geen meter. Het blijkt een turbulente vlucht. De helft van de tijd worden we heen en weer geschud. Dominic vindt het maar al te grappig als de paniek weer in mijn ogen schiet. Ik houd niet van turbulentie en dat is zacht uitgedrukt. Gelukkig komen we na zo’n veertien uur veilig en wel aan in Santiago. Ik heb niet veel geslapen, dus mijn doel is zo snel mogelijk naar ons hostel om uit te rusten. Het is alleen nog vroeg, zo’n tien uur ’s ochtends, en de inchecktijd van het hostel is pas om drie uur ’s middags. Vaak doen ze daar niet zo moeilijk over, maar dit hostel gunt het ons blijkbaar niet. We mogen zelfs niet in de gezamenlijke ruimte chillen, want ze ‘moeten schoonmaken’. Half slapend en met zware tassen vol waardevolle spullen belanden we op straat. We hebben geen idee wat te doen en dat wekt de nodige irritaties op, die we natuurlijk afreageren op elkaar. Leuke start dit. Hadden we niet in Nederland kunnen blijven? Om twee uur ’s middags is het dan eindelijk zover en mogen we naar onze kamer. Even in ultieme chillmodus.

Discussiepuntje

Santiago blijkt best een leuke stad. Het is veel moderner dan gedacht. Dominic zijn vooroordelen (Chili is onveilig/ze gaan ons beroven/je telefoon niet gebruiken in het zicht van anderen) zijn snel rechtgetrokken. We nemen een kabelbaan naar een uitzichtpunt, eten ijsjes en genieten van het weer (dertig graden). Ondertussen raken we vaak in discussie, want er speelt iets. Al een tijdje eigenlijk. Dominic is namelijk van mening dat we Zuid-Amerika met de auto moeten ontdekken, maar ik ben team openbaar vervoer. Beiden hebben voordelen en nadelen en we kunnen het er niet over eens worden. Ergens in de volgende blogs zal je lezen waar de keuze op is gevallen (hint: Dominic is een doordrammer).

Onze reis valt niet te voorspellen, dat blijkt maar weer als Dominic in gesprek raakt met een Brit. Hij komt net van Paaseiland, een Chileens eiland heel ver weg in de Pacifische Oceaan. Een dure bestemming, weten wij, want toen we in Nederland vliegtickets zochten van Santiago naar Paaseiland schoten de prijzen al snel naar zo’n 700 euro per persoon voor een retourtje. Iets wat ons budget niet toelaat. Maar wat blijkt? De Brit had een deal te pakken en vloog voor maar zo’n 200 euro. Lucky him. De volgende ochtend word ik wakker gebuzzed door mijn telefoon. Dominic heeft onderzoek gedaan en heeft ook een deal gevonden: 180 euro per persoon. ‘Zullen we gaan’, appt hij mij vanaf zijn hostelbed. Ik ben erg gevoelig voor deals en alhoewel Paaseiland niet per se hoog op mijn lijstje staat, kan ik het niet weerstaan. Tien minuten later zitten de tickets in mijn mailbox. Op naar Paaseiland.

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.