De mysterieuze Moai op toeristisch Paaseiland

By Eva de Reus
Dit artikel hoort bij het land Chili
Show More Posts

Om Paaseiland te bereiken moet je eerst zo’n vijf uur over de oceaan vliegen. En ja, het idee dat als het vliegtuig neerstort we nul procent kans op overleving hebben, is zeker door mijn hoofd geschoten. Maarja je moet iets hé, als je naar het meest afgelegen Pacifische eiland wilt.

De iconische Moai-beelden van Paaseiland staan zo’n beetje op elk reismagazine over Chili. Je bent ze vast wel eens een keer tegengekomen. Eerlijk gezegd dacht ik dat het er maar zo’n vijf te vinden zijn op het eiland, maar de nodige research voorafgaand aan de trip leert mij dat er letterlijk honderden staan. Of nouja vooral liggen, want er zijn er een hoop neergehaald of gevallen. Er hangt een hoop mysterie rondom de beelden. Niemand weet precies waarom ze zijn gemaakt en hoe ze over het eiland zijn verplaatst. Wat we wel weten, is dat de groep beelden een hoop volk naar het afgelegen eiland brengt. We zijn namelijk zeker niet de enige toeristen in het vliegtuig. Bij aankomst worden we vrolijk onthaald en krijgen we een prachtige bloemenketting om. Je weet wel, van die dingen die je in advertenties over Hawaï altijd ziet. Dat ik nu officieel op en top toerist ben boeit me weinig. Ik vind zo’n bloemenketting toevallig wel heel erg leuk. En het staat me stiekem ook nog eens goed.

Toeristisch prijskaartje

Met bloemenketting en al worden we naar onze camping gereden. Een camping, ja. Deze wereldreizigers hebben geen geld voor comfortabele hotels of guesthouses van ruim vijftig euro per nacht. Zelfs voor deze camping leggen we zo’n dertien euro per persoon per nacht neer. Chili is niet goedkoop en Paaseiland al helemaal niet. Voor een paar simpele boodschappen in de buurtsuper (kaas, eieren, brood, chips en water) moeten we ook al twintig euro neerleggen. Zijn wij eens even blij dat we in Santiago de nodig voorraad pasta en rijst al hebben ingeslagen. Maar hé het prijskaartje van het eiland mag de pret niet drukken. We zijn hier natuurlijk voor de Moai en die willen we op de eerste dag natuurlijk al even gespot hebben. Dat is niet al te moeilijk, want aan de kust bij het ‘centrum’ staan al diverse beelden te pronken. Het valt direct op dat ze allemaal hele andere gezichten hebben. Best bijzonder om dé advertentie van de Chileense reismagazines zo in het echt te zien. En natuurlijk maken we even een toeristische selfie.

Over toerisme gesproken: we zijn zeer zeker niet alleen. Er zijn blijkbaar meer toeristen die de vliegticketdeal hebben gevonden. En dan is het zelfs nog laagseizoen! Wie denkt dat je met Paaseiland een authentieke nog onontdekte vakantiebestemming te pakken hebt, komt bedrogen uit. Alles is ingespeeld op toerisme. In de hoofdstraat vind je de ene na de andere autoverhuur en souvenirwinkel en bij de beelden staan borden waarop staat dat je ze niet mag aanraken. In een aflevering van De wereld van Boudewijn Büch uit 1991 (dank voor de tip Jaap) zagen we onlangs dat dat vroeger wel even anders was. Ergens wel jammer wat voor gevolgen toerisme voor zo’n eiland heeft. Maar aan de andere kant: ja, wij willen die beelden óók zien.

We bewaren het bekijken van de rest van de beelden voor later in de week. We zijn namelijk negen dagen op het eiland. Behoorlijk lang, maar de goedkope vliegtickets gingen nou eenmaal alleen op die dagen. We beginnen met een paar behoorlijk toffe wandelingen. Eén naar de krater van vulkaan Rano Kau en een (hele lange) naar diverse grotten dwars door de meest fotogenieke grasvelden inclusief wilde paarden. Beide wandelingen zijn oprecht heel erg mooi. Het doet een beetje aan als Nieuw-Zeeland (maar dan zonder meren en bochten). Paaseiland is volgens de geschiedenisboekjes trouwens, net als Nieuw-Zeeland, als eerst ‘ontdekt’ door een Nederlander. Jacob Roggeveen kwam hier in 1722 aan in zijn zoektocht naar het ‘Zuidland’. Hij kwam aan op een paaszondag, vandaar de naam. Alhoewel de oorspronkelijk naam van het eiland Rapa Nui is. In feite heeft meneer Roggeveen het eiland namelijk helemaal niet ‘ontdekt’. Er woonden namelijk gewoon al een heleboel mensen, die dus ook die mysterieuze beelden hebben gemaakt en over het hele eiland hebben versleept.


Dit is best wel bizar

Tijd om een scooter te huren. Het eiland, zo groot als Texel, leent zich perfect voor een scooterritje langs alle Moai. We komen eerst langs een hoop omgevallen (of neergehaalden, niemand weet het precies) Moai. Triest liggen ze met hun neus of achterhoofd in het gras. Hun hoeden (of knotten, wederom niemand die het weet) liggen meters van hen vandaan. Waar de Moai zelf namelijk gemaakt zijn van tuf (vulkanisch gesteente) zijn de ‘hoeden’ gemaakt van een rots genaamt scoria (dank Google). Ze vormen dus geen geheel met het lichaam en zijn er later los opgezet. Stel je dat even voor. Een metershoog beeld en daar moet jij een gigantische (denk best wel zware) hoed van scoria op zien te krijgen. Op wellicht wat touwen en een paar vrienden na heb je verder geen hulpmiddelen. Succes. Bi-zar toch?

Dan komen we op het volgende bizarre punt: Rano Raraku. Oftewel de plek waar het allemaal gebeurd is. Bij deze vulkanische krater is het ene na het andere beeld letterlijk de grond uitgestampt. Of nouja, zo simpel zo het ook wel niet gegaan zijn. Je vindt er vandaag de dag nog tientallen beelden. Van sommigen is alleen nog het hoofd zichtbaar (de rest van het lichaam zou onder de grond zitten), anderen zijn nooit afgemaakt. Vanaf dit punt zijn de gigantische beelden dus kilometers over het eiland verplaatst. Maar hoe? Dat is de vraag. Sommigen zeggen dat ze met behulp van boomstammen zijn ‘gerold’, anderen beweren dat ze zijn ‘gelopen’ met behulp van touwen en dan doen er nog verhalen de rondte over aliëns enzo. Het moet hoe dan ook (sorry voor mijn taalgebruik) tyfus zwaar zijn geweest. Wederom zonder hulpmiddelen een beeld van zo’n veertien ton verslepen? Succes.

Stel creatievelingen

Dat maakt het bezoek aan Paaseiland ook misschien wel zo leuk. Al die mysteries over hoe, wat en waarom. Er zijn genoeg theorieën in omloop, maar niemand weet het precies. Er zijn geen verhalen van achterkleinkinderen die het geheim weer van grootmoeder hebben gehoord. Bijna de gehele bevolking van Paaseiland werd namelijk uitgroeid door slavernij en ziektes. Er staan hier en daar wat vage tekeningen in rotsen, maar daar word je ook niet veel wijzer van. Het is misschien ook maar beter als het mysterie rondom de beelden nooit wordt opgelost. Het geeft je de mogelijkheid om je verbeelding de vrije loop te laten gaan. Ik vind het bijvoorbeeld leuk om te denken dat een stel creatievelingen gewoon voor de gein en uit verveling een beetje in de rotsen zijn gaan slaan. Ze maakten een beeld dat zo in de smaak viel bij de rest van de bevolking dat ze meerdere verzoeken kregen. Het ene na het andere beeld werd gecreërd en een stel sterke mannen wist met al hun kracht de beelden te verplaatsen. Ieder dorp kreeg zo zijn eigen beelden die het volk moesten representeren. Door tsunamies en stormen zijn de beelden uiteindelijk weer omgevallen. Mysterie opgelost. Of toch niet?

Om heel eerlijk te zijn, hebben we ons de laatste dagen op het eiland een beetje verveeld. Geloof me, vijf dagen is ruim genoeg om alle highlights op het eiland te zien. Negen is een beetje een overkill. Gelukkig was het mooi weer en hebben we ons weten te vermaken door vlogs te monteren en foto’s uit te zoeken. Zo doen we toch ook weer iets nuttigs op reis.

Tijd om terug te vliegen naar het vaste land en een defintieve beslissing te maken over ons discussiepunt.

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *