Dit wil ik nooit meer meemaken

By Eva de Reus
Dit artikel hoort bij het land Chili
Show More Posts

Na de wandeling der wandelingen is het tijd om terug te keren naar onze auto. We verblijven eerst nog een paar nachten in Punta Arenas, vanwaar onze vlucht vertrekt. Daar is in de winter verder weinig te beleven, maar de goede internetverbinding en praatgraage hosteleigenaar houden ons bezig. Als hij erachter komt dat we, als Nederlanders, geen frequente drugsgebruikers zijn valt de verbazing van zijn gezicht te lezen. Hij blijkt zelf ergens in zijn huis een plantje te hebben groeien. De normaalste zaak van de wereld hier, zo schijnt.

We krijgen een beetje medelijden met de inwoners van Zuid-Patagonië. Als we onze hosteleigenaar mogen geloven, verandert Punta Arenas zodra het laagseizoen begint in een depressieve bende. Drugs houdt de bevolking in deze koude donkere dagen op de been. We weten natuurlijk niet precies wat hier van waar is, maar wij zijn blij dat we precies op de juiste datum uit het dorp vertrekken: 1 mei. Dé dag dat alle hostels dicht gaan, de chauffeurs van de toeristenbussen de handdoek in de ring gooien én de restaurants het bordje ‘abierto’ omdraaien naar ‘cerrrado’.

De nodige voorbereiding

Terug in Puerto Montt worden we weer herenigd in met onze auto, die er gelukkig nog netjes bij staat. Na de tachtig kilometer wandelen in Torres del Paine klinkt dagenlang autorijden opeens heel erg leuk. Voor het voor zover is, dumpt Dominic me nog een paar dagen in het hostel. Hij moet voor het behalen van een Canadees werkvisum zijn vingerafdrukken namelijk afgeven in Santiago. Lang verhaal kort: het is gelukt! Tijd om de auto te poetsen, boodschappen te doen én onze bak weer vol te gooien met benzine. Op naar het zuiden!

Je hebt er misschien wel eens van gehoord: de Carretera Austral, een lange weg in het Chileense deel van Noord-Patagonië. Een weg die berucht staat om lekke banden en autoschade, dus voordat we vertrekken bellen we nog even met Dominic’s pa. We krijgen een spoedcursus band vervangen én vinden eindelijk onze krik. Wel zo handig als je naar een gebied gaat zonder bereik. We hebben wederom pech (no worries, we leren er langzamerhand mee omgaan), want de ferry die je normaal gesproken neemt om de Carretera Austral te bereiken gaat niet. Iets met werkzaamheden ofzo. We zien ons plan alweer in duigen vallen, maar gelukkig biedt Google uitkomst. Er gaat namelijk nog een andere ferry! Hier moeten we wel een beetje voor omrijden en weer een hoop geld voor neerleggen, maar het is onze enige optie. Vooruit dan maar.

Kutste situatie ooit

We moeten omrijden via Chiloé, een eiland dat vooral bekend staat om z’n vele kerkjes. Het weer is niet al te best, dus we besluiten maar snel een camping op te zoeken. Voor 5.000 Chileense pesos (ongeveer 7 euro) weten we een leuk uitziende camping te vinden. Dat is overigens best goedkoop voor Chileense begrippen, waar de meeste campings al minstens 5.000 pesos per persoon kosten. Dan gebeurt het. Dominic wil de auto keren op het grasveld om in de ochtend makkelijk weg te kunnen rijden. Hij rijdt daarbij met de achterkant van de auto een redelijk steile heuvel af. ‘Wat doe jij nou weer’, schreeuw ik nog, maar het is te laat. De link steile heuvel en nat gras is snel in mijn hoofd gemaakt: die heuvel komen we nóóit meer op. Ik heb gelijk. Bij het gas geven, maakt het gras plaats voor modder en we staan vast. Alleen achteruit is nog een optie. Vraag me niet waarom, maar we gaan achteruit. Een behoorlijk stuk. En wellicht raad je het al: ook hier komen we niet omhoog. De mevrouw van de camping heeft de situatie al snel door en haalt haar man erbij. Die komt met een soort gripnetten aangerend. Dat helpt… voor een paar centimeter. Poging twee: er wordt een truck bij gehaald. Inmiddels staan er ook allemaal andere mensen op de camping die vanalles in het Spaans roepen. Met een touw wordt onze auto aan de truck vastgebonden en dan is het tijd om te gassen. Helaas. Ook hiermee komen we bijna niet omhoog. Wat hebben we gedaan?! Dan verschijnt er opeens iemand met een 4×4. We gaan met touwen en gripmatten in de weer. Ik kijk, met mijn handen onder de modder, de situatie moedeloos toe. Maar dan, een half uur en drie gebroken touwen verder gebeurt er een wonder: de 4×4 weet ons uit de modder te trekken. Er klinkt gejuich. Het is gelukt!

Helemaal blij ben ik niet. We hebben één grote ravage achtergelaten op de camping. De prachtige grasmat is geruïneerd en de hele camping, inclusief badkamer, zit onder de modder. We helpen met schoonmaken en geven uit schuldgevoel onze biertjes weg. Ik ben opgelucht als we de dag erna de camping eindelijk kunnen verlaten. Wát een situatie… Tijd om dit gebied ver achter ons te laten en de ferry richting Patagonië te pakken. Op naar de Carretera Austral…

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *