Een nieuw land: Argentinië. En wát hebben we daar zin in. Geloof me, twee maanden Chili is echt ruim voldoende, dus we zijn blij dat we eindelijk de grens over mogen. De grensovergang verloopt redelijk soepel en is zo mooi. Zó mooi.
Zo we beginnen de blog even met foto’s, want wat is deze aarde toch een prachtige plek. De mensheid weet deze bol redelijk goed te verpesten, maar waar de mens nog niet tot nauwelijks is geweest laat de natuur zich van haar beste kant zien. Als dit heel Argentinië zo blijft, dan verkas ik naar hier (spoiler alert: dat is niet zo).
Nóg zuidelijker
We verlangen erg naar het warmere noorden, maar voor het zover is zullen we toch eerst nog een stuk moeten afdalen. In het zuiden van Argentinië ligt namelijk de gletsjer der gletsjers, die je op alle reismagazines over Argentinië ziet: de Perito Morenogletsjer. Die willen wij toch ook wel heel graag zien en dus zit er niets anders op dan nog zuiderlijker te gaan. Dat is niet zo heel erg, want de weg er naartoe is best wel mooi. Urenlang rijden we door een soort woestijnachtig landschap (met heel veel bosjes) en zo nu en dan verschijnen er opeens maffe rotsformaties in diverse kleuren. De guanaco’s (wilde lama’s) grazen rustig langs de weg, totdat je een foto probeert te maken: dan gaan ze er met een rotsnelheid vandoor.
We zijn er bijna: El Calafate. Het dorp waar je moet zijn voor de gletsjers. Dan is daar opeens de politie, die ons doet gebaren te stoppen. Help! We hebben de verhalen over corrupte Argentijnse politieagenten angstig aangehoord van alle Chilenen. Die zijn overigens nooit echt te spreken over Argentijnen. Er heerst een soort vage rivaliteit en afgunst tussen de twee landen. Eén ding werd ons in ieder geval goed duidelijk gemaakt: politieagenten in Argentinië zijn kut. Zeker als je een Chileense kentenkenplaat hebt. Dominic doet enigszins nerveus zijn raampje open. De agente vraagt om onze autopapieren. Ik pak ze vliegensvlug uit ons dashbordkastje. De agente werpt een blik, knikt goedkeurend en we mogen door. Wat? Geen omkoping? Dit viel dus best wel heel erg mee. Hallo gletsjers! Here we come!
Positieve vibe
We vinden in El Calafate een fijn en goedkoop hostel. Het is er warm (dat was in Chileense hostels wel anders), het internet werkt goed én we zijn de enigen. Ons reisleven lijkt de laatste tijd weer mee te zitten. Eerlijk gezegd vind ik dat we dat ook wel een beetje verdiend hebben. En het geluk houdt niet op: we vinden een betaalbare wasserette die ons kleding weer heerlijk doet ruiken. Én ‘we’ worden die dag ook nog eens de winnaar op het Eurovisiesongfestival. Nou, houd op met me hoor! In onze positieve vibe boeken we een boottour langs verschillende gletsjers in het nationale park Los Glaciares. Kom maar op met al die ijsmassa’s.
Eerlijk? Die boottour valt dus een beetje tegen. Niet de gletsjers, nee die zijn werkelijkwaar prachtig. Maar de boot zit echt stampensvol. Dat hadden we niet zien aankomen in het laagseizoen. Het is zó vol dat je als een sardientje op het voordek moet staan om een foto te kunnen maken. Tegelijkertijd worden we beide ook een beetje triest van alle toeristen die we honderden selfies zien maken. Letterlijk honderden. Sommigen staan wel een halfuur op het voordek continu selfies te maken. Hebben mensen tegenwoordig nog wel het besef waar ze zijn of gaat het alleen nog maar over selfies maken voor sociale media? We vrezen voor het laatste.
Na de boottour racen we door naar de Perito Morenogletsjer. Het entreeticket voor het nationale park is namelijk best prijzig en door alle gletsjers op één dag te bezoeken besparen we een hoop geld. Daar aangekomen, blijken alle blogs en insta-posts over deze ijsmassa waar. De gletsjer is écht heel erg groot en mooi. Het ijs kraakt en zo nu en dan brokkelt er wat ijs af. In de zomer schijnen er enorme stukken af te breken, maar daar zijn wij (veel) te laat voor. Overigens niet getreurd: de Perito Morenogletsjer is één van de weinige gletsjers die niet in omvang afneemt. Het ijs groeit namelijk ook weer aan. Dat geldt overigens niet voor de andere gletsjers in het nationale park. De opwarming van de aarde doet de ijsmassa’s daar al jaren krimpen. We spenderen behoorlijk wat tijd bij de gletsjer. Elke keer als we omdraaien begint het ijs namelijk weer te kraken. Gaat er weer een stuk afbreken? Helaas zijn we elke keer te laat met de camera. Al hebben we wel een hoop andere mooie plaatjes kunnen schieten…
Er loopt iets over mijn hoofd…
Op naar de volgende highlight in Argentijns Patagonië: El Chaltén. Rondom El Chaltén vind je een beetje het Torres del Paine van Argentinië. Hier kan je namelijk ook meerdaagse hikes maken rondom een iconisch gebergte, namelijk de Monte Fitz Roy. Het zal je na het lezen van mijn vorig blog niet verbazen dat we deze meerdaagse hike even laten schieten. Daar is het overigens inmiddels ook veel te koud voor. Gelukkig hoef je geen uren te wandelen om een prachtig uitzicht te hebben op de Fitz Roy, die valt namelijk gewoon al vanaf de autoweg te zien. Je zou maar in een dorp met zo’n uitzicht wonen, bizar. We parkeren op een gratis camping en brengen daar ook de nacht door. Om een of andere reden slaap ik deze nacht erg onrustig. In de ochtend schrik ik wakker, omdat ik het idee heb dat er een spin over mijn hoofd loopt. Ik bedenk me dat ik nog half slaap en dat het waarschijnlijk mijn kussen moet zijn geweest. Een uur later word ik wederom wakker, deze keer van het geschreeuw van Dominic: ‘EVA, er zit een muis in onze auto!’. Ik geloof hem meteen. Dát liep er dus over mijn hoofd. Omg. Nu vind ik muizen niet zo eng, maar het idee dat er één over mijn hoofd heeft gelopen vind ik minder chill. In het pikkedonker, want het wordt hier laat licht, halen we de hele auto overhoop. Ik zie vaag een schim over het stuur lopen. Dit is een veel grotere muis dan degene die in Australië weken in onze campervan leefde! Na de muis, hopelijk, te hebben weggejaagd is het tijd om de schade op te nemen. Hij blijkt alleen onze broodzak te hebben opengeknaagd en is helemaal los gegaan op de huishoudfolie… vage muis.
We besluiten een wandeling te maken in het nationale park bij El Chaltén. De lucht ziet er echter vrij dreigend uit, dus na een uur keren we om. Het begint net te druppen als we weer bij onze auto aankomen. Voor die meerdaagse hike moeten we nog maar eens terug komen. Misschien.
Nu we helemaal in het zuiden van Argentinië zijn, is het tijd om omhoog te gaan rijden. Meer over deze roadtrip in de volgende blog.
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.
