Van kip word je gay & verticaal omhoog in La Paz

Van Uyuni rijden we door naar La Paz. We waren van tevoren een beetje bang voor de rijstijl van de Bolivianen, maar dat valt reuze mee. Pas als we in de buurt het centrum komen, begint het echt druk te worden op de weg. Met een beetje toeteren en dauwen, weten we onszelf door het verkeer te worstelen. En dan begint het lange stuk naar beneden…

Het centrum van La Paz wordt omringd door bergen en ligt dus in een soort dal. Een diep dal, welteverstaan. De zon is net onder en de stad is prachtig verlicht als we steil naar beneden rijden. Het uitzicht is prachtig. Na zo’n twintig minuten naar beneden slingeren komen we aan bij ons hotel. We zijn een dag te vroeg, want we hadden niet verwacht in één dag van Uyuni naar La Paz te kunnen rijden. Het hotel is voor deze nacht helaas volgeboekt, maar we mogen in de parkeergarage in onze auto slapen. Heel fijn. De aardige medewerker wijst ons op een leuk pizzatentje om de hoek. Laten we daar nu net onwijs zin in hebben. Het is een erg hip restaurantje en de pizza is mega lekker. La Paz bevalt tot nu toe prima!

Nooit meer lopen

La Paz ligt op 3640 meter hoogte en wordt ook wel de hoogste hoofdstad ter wereld genoemd. Al is dat in principe onjuist, want de officiële hoofdstad is Sucre. La Paz is de administratieve hoofdstad en hier is de regering gevestigd, te vergelijken met ons Den Haag. Feit blijft dat de stad erg hoog ligt en, zoals ik al schreef, ligt het centrum in een dal. Wie uit het centrum wil komen moet dus steil omhoog. Dat is lopend écht niet te doen en daarom hebben ze daar iets op bedacht: een kabelbaan. Het werkt in principe als een soort metronetwerk, met meerdere lijnen, maar dan in de lucht. Je snapt dat Dominic en ik erg enthousiast zijn, want kabelbanen zijn zeg maar echt ons ding. Een ritje kost nog geen halve euro, dus dat is ook prima te doen.

Op de eerste dag blijven we in het centrum en kunnen we dus helaas nog geen gebruik maken van de kabelbaan. Het is tijd voor praktische zaken: de was, boodschappen en een simkaart regelen. Terwijl onze was wordt gedaan, wachten we in een stadsparkje. Het ziet er opvallend modern uit. Er is zelfs een heus oefenterrein met toestellen voor honden. Dat zou in Nederland binnen een dag vernield worden, maar hier kan het blijkbaar dus wél. In het centrum barst het van de lekkere eettentjes en de supermarkt is dikke prima. Ik zou nooit in Bolivia willen wonen, maar La Paz is zeker geen verkeerde stad.

Een stad met muren

Op dag twee is het zover: de kabelbaan. Het is zondag en dan is er buiten het stadscentrum een grote markt. Hier doen alle Bolivianen hun inkopen voor werkelijk waar alles. Auto-onderdelen, kleding, toiletartikelen: noem het op en het is er te vinden. Dominic scoort een ijsje voor omgerekend 15 eurocent. Zei ik in mijn vorige blog nog dat Bolivia vrij duur is? Op deze markt leren we dat het voor locals in ieder geval een stuk minder prijzig is. We nemen de kabelbaan terug naar het centrum. Een erg efficiënt systeem. Je mag in de kabelbaan overigens niet staan, dus dat betekent dat er altijd zitplek is! We belanden in het toeristisch gedeelte van het stadscentrum. We lopen onder meer door de heksenmarkt, wat leuk klinkt maar weinig voorstelt. Bij de marktkraampjes die op één hand te tellen zijn, kan je onder andere (dode) alpaca’s kopen voor offerrituelen.

De volgende dag zijn we overigens weer in dit gedeelte van de stad, want de doen een free walking tour. Althans, helemaal gratis is het niet, want in het verleden kregen ze hier problemen mee. Geen probleem, die paar euro kunnen we best kwijt. De tour begint bij de San Pedro gevangenis midden in de stad. Als we onze gidsen mogen geloven is het meer een stad met muren dan een gevangenis. Je hebt er namelijk winkeltjes en (als je genoeg geld hebt) een privékamer met alles wat je hartje begeert. Je vrouw mag zelfs bij je wonen! De duizenden gevangenen worden door maar een paar bewakers bewaakt, wat het appeltje eitje maakt om op grote schaal cocaïne te produceren. In luiers wordt de cocaïne vervolgens over de gevangenismuur gegooid, waar een handlanger netjes staat te wachten. Stja, ergens verbaast het me niets.

Verder leren we tijdens de tour over het kauwen van cocabladeren. We worden verzekerd dat het geen vorm van drugs is, maar het is wel illegaal om de grens mee over te nemen. Stja. Ook krijgen we wat interessante informatie over de huidige president Evo Morales. Die zit er op het moment van schrijven al voor drie termijnen en gaat nu voor zijn vierde. En dat terwijl je officieel maar twee termijnen president mag zijn in Bolivia. Vindt het volk deze man nou zó geweldig? Nou nee, de beste man heeft gewoon de officiële naam van Bolivia gewijzigd en zo zijn termijnen in principe gereset. Verder doet hij uit uitspraken als ‘van te veel kip eten word je gay’, dus we weten weer genoeg.

Uit de stad…

Na drie volle dagen in La Paz hebben we alles wel zo’n beetje gezien en verlaten we de stad weer. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Weet je nog dat we zo steil naar beneden moesten rijden? Nu moeten we dat omhoog. En geloof me, dat is heel heel heel erg steil. Google Maps besluit ons ook nog eens door een vaag tussendoor weggetje te sturen. Eentje die nog nét even iets steiler is dan de hoofdweg. Even denk ik dat de auto gewoon achterover zal slaan, maar wonder boven wonder bereiken we de top. Dit doen we nooit meer. Boven wacht ons nog een andere verrassing: het verkeer zit muur en muurvast. Mensen stappen letterlijk bussen uit, omdat lopen sneller is. We rijden ook nog eens een stuk verkeerd, wat ons weer in een bizarre verkeerssituatie terecht brengt. Overal staan bussen en auto’s schots en scheef door elkaar. Niemand gunt elkaar de ruimte, dus je wordt continu klem gereden. Over een paar kilometer doen we letterlijk een uur. Dan rijden we gelukkig La Paz uit en rijden we op een bijna autovrije weg richting Copacabana.

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.