Sandboarden en véél shotjes in Huacachina

Het backpackleven is weer begonnen! Vanaf Cusco nemen we de nachtbus naar Huacachina, een oasedorp omringt door hoge duinen. Het is direct een flinke rit: we zullen we maar liefst zestien uur in de bus vertoeven. Bij het zien van de bus weten we al direct dat het geen probleem gaat worden: brede stoelen, entertainmentschermen en een lekker zacht kleedje. Dat heb ik misschien toch stiekem een beetje gemist…

Begrijp me niet verkeerd: een auto hebben in Zuid-Amerika is erg fijn en geeft enorm veel vrijheid. Toch zijn busritten zo slecht nog niet: urenlang films kijken zonder op de weg te hoeven letten, asociale bestuurders zijn niet ons probleem én de bestemming is veel sneller bereikt. In de ochtend, althans door de vertraging is het inmiddels bijna middag, belanden we in de stad Ica. Hier krijgen we direct te maken met het grote nadeel van zonder auto reizen: taxi’s. Om Huacachina te bereiken, moét je met de taxi en geloof me: die zijn nergens ter wereld te vertrouwen. Gelukkig valt de taxichauffeur die wij treffen mee, al start zijn auto pas na twintig seconden, rammelt ’t aan alle kanten en zitten we met onze knieën zo’n beetje ín de voorstoelen.

Gratis?

Huacachina valt op het eerste gezicht een beetje tegen. We hadden een super tropisch dorp verwacht, maar de eerste straten waar we doorheen rijden zien er viezig en alles behalve zomers uit. Gelukkig verandert dat zodra we ons hostel binnenlopen: een zwembad, bar met hippe drankjes én hangmatten. We moeten er dan ook een behoorlijk bedrag voor neertikken. Sterker nog, ik denk dat we, op Australië na, nog nooit in zo’n duur hostel hebben geslapen! Er is dan ook een reden dat we dit hostel hebben geboekt: je krijgt namelijk per nacht een gratis activiteit. Zei er iemand gratis?

Na een korte ronde langs ‘het meer’, voelt Huacachina al een stuk tropischer aan. Het zonnetje schijnt en er staan tientallen palmbomen. De zomervakantie is overduidelijk van start gegaan, want overal horen we de Nederlandse taal om ons heen. Ook in ons hostel barst het van de Nederlanders: we zijn toch ook echt overal. Tijdens de BBQ (onze eerste gratis activiteit) raken we met twee Nederlandse meiden aan de praat. Zij vertellen ons over een feest in een partyhostel een straat verderop. Zodoende belanden we niet veel later tussen de feestende Europeanen. Het lijkt net een ordinaire Amsterdamse kroeg, alleen hier hebben we geen bier maar pisco sour in onze handen.

Vallen en opstaan

De volgende dag is het tijd voor onze tweede gratis activiteit, dé activiteit waarvoor je naar Huacachina komt: sandboarden én buggy rijden. De metershoge duinen rondom het dorp lenen zich perfect voor deze sportiviteiten. Helaas is de bestuurder van onze buggy niet erg enthousiast en gaan we veel langzamer over de duinen dan gehoopt. Gelukkig is het sandboarden wel erg leuk. Onze begeleider adviseert zittend van de heuvel af te glijden, want ‘als je gaat staan, val je toch’. Eigenwijs als we zijn, besluiten we toch op het board te gaan staan. We zijn hier immers gekomen voor het sandboarden, niet om van de glijbaan af te gaan. Ik haal zowaar zonder te vallen het einde van de heuvel. Ik kom tot stilstand, besef dat mijn voeten vast zitten aan het board en val vervolgens stuntelig achterover. Ach, gelukkig is het maar zand…

Activiteit nummer drie: een wijn en pisco tour. Pisco is een typische Zuid-Amerikaanse alcoholische drank, waarvan men zowel in Chili als in Peru de oorsprong claimt. Het wordt vaak geserveerd in cocktailvorm onder de naam Pisco Sour. Met de intentie om alles over deze drank te leren, vertrekken we naar de brouwerij. Het blijkt echter al snel niet echt een informatieve tour te zijn, maar eerder een ‘we-voeren-toeristen-dronken-tour’. Het ene na het andere shotglaasje met wijn of pisco tikken we achterover. Als we denken klaar te zijn, blijkt dit pas de eerste ‘proeverij’ te zijn geweest en er wacht ons dus nog een tweede. Lichtelijk aangeschoten maak ik de juiste keuze om bij de volgende proeverij een glas met Dominic te delen. Dat blijkt maar goed ook, want de verkoopster heeft een duivels karakter. Drink je niet het hele glas leeg? Dan krijg je nog een shot extra. Het dronken voeren heeft natuurlijk als doel om zoveel mogelijk te verkopen. Deze techniek werkt bij deze budgetreizigers alleen niet en dus vertrekken we met lege handen, maar met een beschadigde lever terug naar het hostel.

In de middag doen we nog een poging om zelf te gaan sandboarden. Of het aan de alcohol of aan gebrek aan talent ligt weten we niet, maar het gaat ons allebei niet zo goed af. Overigens is er in Huacachina geen skilift, dus voordat je de heuvel af kan sjezen, moet je eerst omhoog lopen. En dat klinkt misschien heel makkelijk, maar een duin beklimmen is echt verschrikkelijk zwaar. Na één poging houden we het dus ook voor gezien en ach, dat leverde eigenlijk al genoeg hilarische foto’s op.

Na drie nachten vinden we het wel mooi geweest en pakken we de bus naar het volgende toeristische plaatsje: Paracas!

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.