Is Lima echt zo’n verschrikkelijke stad?

Lima: we hebben weinig goeds over deze stad gehoord. Andere reizigers vertelden ons horrorverhalen over een vieze en onveilige hoofdstad. Een stad waar je niet langer dan een dag hoeft te zijn. Maar wij moeten wachten op onze vlucht naar Colombia en boeken maar liefst zes nachten in Lima. Tijd genoeg om het tegendeel te bewijzen? 

Het begint positief: we hebben een ‘gedeelde kamer’ geboekt, maar het blijkt in feite een privékamer mét eigen badkamer. De douche is heerlijk warm, de wifi buitengewoon goed: hier gaan we ons sowieso prima vermaken de komende dagen. Daarnaast zit er ook nog eens een hele grote supermarkt een paar honderd meter van ons verblijf vandaan. Ideaal. Nadat we onszelf hebben gesetteld, is het tijd om Lima een kans te geven. We maken een wandeling naar het centrum van de stad. Het centrum van Lima is een bijzondere verschijning, want de stad is gebouwd op een klif. Je kijkt zo uit op de zee waar surfers, ondanks het grauwe weer, hun beste kunsten laten zien. 

Niet alleen reizigers zijn negatief over Lima, ook anderen Zuid-Amerikanen en zelfs de Peruanen zelf hebben we vaak gehoord over de stad. En dan hebben ze het voornamelijk over het verkeer. Dat zou nergens anders ter wereld zo druk en chaotisch zijn. Deze verhalen hebben er mede voor gezorgd dat we onze auto veilig achter hebben gelaten in Cusco en niet door zijn gereden naar Lima. Eerlijk? In eerste opzicht is het verkeer niet zo dramatisch als anderen ons hebben doen geloven. Ja, het is wat chaotisch en van voorrang verlenen hebben ze hier duidelijk nog nooit gehoord. Maar het is en blijft Zuid-Amerika, waar verkeersregels nergens écht serieus worden genomen. Toch heb ik geen spijt van het stallen van ons auto. Rijden in grote steden in Zuid-Amerika is sowieso nooit een hele fijne ervaring. 

Feest in de stad

Onze eerste indruk van Lima is eigenlijk best prima. Alle voorzieningen die je van een stad verwacht zijn er en het is er levendig. Wel spotten we al vrij snel een man die wel heel dicht op toeristen loopt en om die reden letten we even iets beter op onze spullen. De volgende dag nemen we een bus naar het historische oude centrum. Op het Plaza Mayor zijn ze bezig met het bouwen van een podium. Morgen komt er namelijk een bekende operazanger inclusief orkest optreden om de onafhankelijkheid van Peru te vieren. Een straat verder staan er honderden mensen in kleurrijke kostuums heen en weer te bewegen op luide muziek. Het doet me een beetje denken aan het zomercarnaval in Rotterdam, maar de grote brede glimlachen ontbreken bij deze parade. De, voornamelijk, mannen in kostuum trekken een zeer serieus gezicht bij het continu herhalen van de pasjes. Het is ons nog steeds niet helemaal duidelijk wat hier wordt ‘gevierd’. 

We proberen iets lekkers te scoren voor de lunch, maar ondanks de grote hoeveelheid toeristen in dit gebied ontbreekt het er aan toeristische tentjes. We hebben de keuze uit een stel Peruaanse tentjes, Starbucks en het chocolade museum. De eerste optie valt af, aangezien de Peruaanse cuisine voornamelijk uit vlees bestaat en van de tweede optie wordt ons reizigers budget niet blij. We nemen dus plaats bij het café van het chocolade museum maar zijn er na vijf minuten weer weg. De halve menukaart is niet beschikbaar. En ik had verdomme net zo’n zin in mijn brownie met ijs! We besluiten het historische centrum maar te laten voor wat het is en richting een winkelcentrum met foodcourt te lopen. Wederom bestaan de menukaarten hier voornamelijk uit vleesgerechten, maar uiteindelijk weten we mozzarella sticks en een (vegetarische) pizza te scoren. Eind goed, al goed. 

Gaan we hier wonen?

We maken later in de week nog een uitstapje naar het oude centrum om het San Francisco klooster te bezoeken (best interessant), maar blijven voornamelijk in de buurt van ons verblijf in de wijk Miraflores. We bezoeken een park met heel veel katten, gaan lunchen bij een heel hip café, Dominic wordt gekortwiekt door een Venezolaanse barber en we maken een behoorlijk lange wandeling langs de kust. Terwijl we langs de hoge appartementencomplexen met uitzicht op zee lopen, begint Dominic te raaskallen dat hij hier best zou kunnen wonen. Ik wimpel dat idee snel af, want Lima is leuk maar ook weer niet zó leuk. 

Op onze laatste dag in Lima maken we een uitstapje naar het havengebied, zo’n twintig minuten rijden van het centrum. De haven van Lima was vroeger een belangrijke plek voor de Spanjaarden, want hier werden alle producten geëxporteerd naar Europa. Anno 2019 is het nog steeds een belangrijke plek, maar dan voornamelijk voor drugssmokkelaars. Peru is namelijk nog altijd cocaïneproducent nummer twee. Colombia staat op één. De buurt rondom de haven was voorheen een no-go area voor toeristen, maar sinds de lokale bewoners de wijk hebben opgefleurd met kleurrijke kunst en hippe cafés kan je er veilig rondlopen. Althans, het wordt niet aangeraden om in de straten te verdwalen. Ook wij ervaren dit: zodra we een paar straten buiten het toeristische gedeelte lopen, verandert de sfeer en komen we steeds meer aparte types op straat tegen. Als we in de taxi terug naar ons verblijf zitten, rijden we door straten vol afval en vervallen huizen. Lima heeft dus duidelijk meerdere kanten. 

Na zes nachten is het zover: onze vlucht naar Bogota. Is Lima echt zo verschrikkelijk als men zegt? Nee, dat vinden wij niet. Zes nachten in Lima is misschien wat overdreven, maar in deze stad kun je je prima twee tot drie dagen vermaken! 

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.