Afzien en gezelligheid in Salento

Het had niet veel gescheeld of we hadden de bus naar Salento gemist, maar na een stressvolle ochtend zijn we dan toch onderweg. Het landschap wordt steeds groener en als we uit de bus stappen blijkt het ook een stuk warmer te zijn. Eindelijk de zomerse temperaturen waar Dominic en ik zo naar verlangden. 

De eerste dag in Salento wordt unaniem verkozen tot een ‘rustdag’. Na alle tours in Bogota kunnen we wel een dagje ‘niets doen’ gebruiken. We liggen een beetje in de hangmat en slenteren door het leuke stadje. Er fladderen hier opvallend veel vogels rond. Op zich niet heel gek, want Colombia is het land met de grootste biodiversiteit in vogels. Het land is vooral rijk aan kolibries. Heel leuk. 

In de avond is het even gedaan met het relaxen. We gaan uiteten bij een vegetarisch restaurant, vermaken ons tijdens het wachten op het eten met het spel ’twee waarheden, één leugen’ en lopen met een volle buik richting een speciaal gebouwtje waar je ’tejo’ kan spelen. Tejo is de nationale sport van Colombia en is in feite een soort jeu de boule. Hier gooi je alleen niet met ballen richting een kleiner balletje, maar werp je een soort stenen richting papiertjes met buskruit. Als je met jouw steen een papiertje met buskruit raakt, levert het je punten op én een hele harde knal. Het mikken blijkt nog best wel moeilijk te zijn, al heeft Julia talent. Zij weet het buskruit meerdere keren te laten knallen, mij lukt het alleen in de allerlaatste ronde. Na een uur met stenen te hebben gegooid is de lol er ook wel weer van af en keren we terug naar het hostel. 

Net een kamp

De volgende dag is het gedaan met het lui doen en maken we ons op voor een stevige wandeling. We gaan namelijk een wandeling maken van zo’n vijf uur door de Cocoravallei. Julia waarschuwt ons alvast: wandelen is niet haar favoriete hobby. Dat klinkt mij bekend in de oren, wie weet zit er iets in onze genen? Toch zetten we ons beste beentje voor en beginnen we met goede moed aan de wandeling. Die begint op zich best prima. Julia zegt zelfs dingen als ‘op deze manier is wandelen wél leuk’. We zingen Nederlandstalige liedjes, maken typische foto’s op een hangbrug en stoppen halverwege voor een pauze met koekjes. Wat dat betreft lijken we net een groep 8-kamp. Op internet had ik gelezen dat je via een korte omweg een leuke restaurantje tegenkomt. Er zouden daar een hoop kolibries rondvliegen en dat spreekt mij wel aan. Al zingend lopen we richting het restaurant en dan is daar opeens de steile klim omhoog. Huh wat? Dat stond niet op internet. We lopen met frisse tegenzin omhoog. Er lijkt geen einde aan te komen. Met Julia’s optimisme is het ook gedaan en ze zegt nu dingen als: ‘ik zei toch dat ik niet van wandelen houd!’. Na een hoop gehijg en gekreun komen we eindelijk bij het restaurant aan. De vele fladderende kolibries maken de helse tocht direct weer goed. 

Het is nog niet gedaan met het omhoog lopen. Er volgt nog een veel steilere klim. Julia heeft het helemaal gehad. Zelfs Dominic, die normaal sportiever is dan ik, smeekt om een pauze. Ik probeer ondertussen Kas bij te benen die vrolijk verder loopt en niet snapt waar wij het nou zo moeilijk mee hebben. De stumpertjes. Gelukkig komen we al snel aan bij de top en genieten we van het uitzicht. Er wacht ons alleen nog een lange wandeling naar beneden door de vallei. We maken net op tijd foto’s van de gigantische palmbomen, want niet veel later begint het te regen. Het is er oprecht prachtig en ondanks de sportieve inspanning was de wandeling het meer dan waard. 

Salento is een heerlijk dorpje waar je rustig een kleine week kan spenderen, maar we moeten helaas weer verder. Julia en Kas hebben maar een maand om Colombia te ontdekken en geloof me: Colombia is groot. Op naar de volgende plek dus!

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.