Droog maar prachtig: de Atacama woestijn

We zijn terug in Chili, het land waar onze reis door Zuid-Amerika begon. Eigenlijk zouden we hier pas terugkomen als we de auto zouden gaan verkopen, maar onze plannen zijn weer eens veranderd. Eerst stond een bezoek aan Potosí en Sucre in Bolivia op de planning, maar van dat idee worden we niet erg enthousiast. Bolivia vinden we het minst leuke land van Zuid-Amerika én daarnaast zijn er op het moment protesten die de situatie daar onveilig maken. Chili, here we come… again.

Er is veel gebeurd sinds ons vertrek uit Chili. In het land zijn onlangs, vrij onverwachts, protesten uitgebroken. De protesten begonnen naar aanleiding van het verhogen van de prijs van de metrokaartjes, maar kaarten inmiddels een groter probleem aan: het verschil tussen arm en rijk in het land. We reageerden nogal verbaasd op de protesten, want eerlijk gezegd hadden we dit niet verwacht van het relatief rijke en stabiele Chili. Vergeleken met de buurlanden lijkt het Chili economisch gezien voor de wind te gaan, maar er spelen blijkbaar toch een hoop problemen waar je als toerist geen lucht van krijgt. Als we de foto’s en verhalen mogen geloven, is het voorheen zo mooie en fijne Santiago inmiddels een soort oorlogsgebied waar geen gebouw of standbeeld meer veilig is. Gelukkig hoeven we daar voorlopig nog niet heen en rijden we alleen door het noorden waar de protesten een stuk minder heftig zijn.

Spookstad Humberstone

Het ontwijken van Bolivia is niet de enige reden waarom we voor het noorden van Chili kiezen. Hier ligt namelijk de Atacamawoestijn, één van de droogste plekken op aarde. Dat ‘droge’ element trekt ons niet zo zeer, maar wel de vele prachtige natuur die er te vinden is. Voordat we de toerist gaan uithangen in Atacama, brengen we eerst nog een bezoek aan het spookstadje Humberstone. Humberstone is een oude mijnstad waar vorige eeuw Salpeter werd gewonnen. Dat ging een tijd lang heel erg goed. Er werd zelfs oorlog gevoerd over het succesvolle stukje grondgebied. Rond 1960 viel echter het doek voor Humberstone en vertrokken de werknemers en hun gezinsleden uit de stad met als resultaat een spookstad. Alle gebouwen zijn er nog te vinden, waaronder het zwembad, het theater en het hotel. Heel tof om te bezoeken.

We rijden door naar de Atacamawoestijn. Eigenlijk rijden we er al de hele week doorheen, want zelfs het zuiden van Peru behoort tot de woestijn. De toeristische highlights zijn echter allemaal te vinden in een klein gedeelte van de woestijn met het dorp San Pedro de Atacama als uitvalsbasis. In San Pedro de Atacama bezoeken we een museum over meteorieten, ik schaf zelfs een stukje meteoriet aan, maar verder vinden we er geen zak aan. Het is veel te toeristisch en worden na een paar minuten wandelen door de hoofdstraat al helemaal gek van de verkopers. Snel wegwezen dus. Gelukkig hebben we de luxe van een eigen auto en kunnen we op ons eigen houtje de woestijn verkennen zonder met een dure tour op stap te hoeven gaan.

De omgeving heeft veel weg van de natuur die we zagen tijdens onze driedaagse Salar de Uyuni tour in Bolivia. Dat is ook niet zo heel gek, want Bolivia ligt hier letterlijk om de hoek. Net als in Bolivia zijn hier erg veel meren én flamingo’s. Altijd leuk. Eén meer is extra speciaal, want je mag er namelijk in zwemmen. Door de grote hoeveelheid zout in de grond blijf je drijven in het meer. Een erg apart effect en het levert natuurlijk leuke plaatjes op.

Verschil moet er wezen

Het mooie aan de Atacamawoestijn is dat er veel mooie plekjes zijn te vinden om te wildkamperen. Chili is erg duur, dus als we ergens op kunnen besparen dan doen we dat graag. De eerste nacht slapen we midden in de woestijn. Tijdens de zonsondergang komt er een tourbusje aangereden. Uit de auto stappen twee Duitsers en hun gids en chauffeur. De Duitsers komen met ons een praatje maken, terwijl er ondertussen een heuse picknick met wijn, verse juice en kaasplankje voor ze wordt klaargemaakt. ‘Dat moet een behoorlijk dure tour zijn’, zeggen we tegen elkaar. Ik schat de tour op zo’n tweehonderd euro. Dominic legt nog iets hoger in. Als de Duitsers naar hun picknick lopen, googlen we snel hun tourorganisatie. 3900 dollar per persoon (twee nachten hotel, inclusief eten en tours)! Verschil moet er wezen hé… Gelukkig zijn de Duitsers gulle gevers en besluiten ze hun fles rode wijn aan ons te schenken. We hebben geen verstand van wijn, maar het zal een behoorlijk dure fles zijn geweest.

In een kleine drie dagen hebben we eigenlijk alle highlights van de woestijn wel gezien. Er wacht ons nog een mooie route naar de grens met Argentinië. Al gaat dat niet helemaal zoals gepland…

Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.