- Een positieve start in Argentinië
- De politie is hier niet je beste vriend
- De Route 40 rijden: highlight na highlight
- Tijd voor toeristisch Argentinië
- Autopech in niemandsland: stoom, heel veel stoom
- Kerst met miljoenen liters water, Evita & de tango
Een auto in Zuid-Amerika levert veel vrijheid en plezier op, maar ook een hoop stress. Wat als iemand tegen onze auto aan knalt? Dieven ons ’s nachts van onze spullen komen beroven? Of wat als we in de middle of nowhere autopech hebben? Het ging een tijd lang goed, maar laatstgenoemde treft ons als we richting de grens met Argentinië rijden.
We rijden op ruim vierduizend meter hoogte. Het zijn onze laatste meters op grote hoogte, want na de grens met Argentinië is het vrijwel alleen nog bergafwaarts en rijden we weer op een paar honderd meter boven zeeniveau. Ik kijk er erg naar uit, want die hoogtes ben ik helemaal zat. De hoofdpijn, het misselijke gevoel en mijn gehavende conditie boven, pakweg, 3500 meter zal ik absoluut niet missen. Laat mij maar lekker op zeeniveau leven, vele malen beter.
Dat moet onze auto ook hebben gedacht, want tijdens onze rit horen we een kort geratel onder de motorkap. ‘De wind’, denken we beiden en dus rijden we gewoon door. Een paar kilometer verder begint opeens het oranje motorstorings lampje te branden… O, shit. Op een paar vicuñas na is er niemand te bekennen. De grens is nog zo’n kwartier rijden… fingers crossed. Gelukkig halen we de grens. We gooien de motorkap open en zien daar direct het probleem: de koelvloeistof is vrijwel volledig verdwenen. We hebben geluk, want pal naast de grens zit een tankstation en tegen onze verwachting in verkopen ze er koelvloeistof. We vullen het tankje netjes bij en het motorstorings lampje verdwijnt. Thank god.
Bijna fataal
Maar dan… zo’n twee kilometer verder begint het lampje weer te branden. De temperatuur van de auto loopt bijna in het rood. Tijd om te stoppen. We schrikken behoorlijk als we de motorkap openen: er is stoom, veel stoom. De koelvloeistof is wéér verdwenen. Er zit niets anders op dan de auto af te laten koelen en stapvoets terug te rijden naar het tankstation. Daar bellen we Dominic’s vader. De boosdoener is dankzij hem snel bekend: een luchtbel in het systeem heeft al onze koelvloeistof doen verdwijnen. We hebben de afgelopen maanden te maken gehad met veel verschillende hoogtes en de luchtdruk is onze auto fataal geworden. Althans, gelukkig niet helemaal fataal. Het is een behoorlijk stressvolle situatie, maar met behulp van liters koelvloeistof is het probleem uiteindelijk verholpen. We hebben behoorlijk veel geluk gehad. Zodra we wegrijden van het tankstation bevinden we ons namelijk weer kilometerslang in niemandsland. Als het hier was gebeurd, hadden we serieus in de problemen gekomen.
Van al het gestress, vergeten we bijna dat we weer in ons favoriete Zuid-Amerikaanse land zijn: Argentinië! Deze keer komen we er niet om het land te bewonder, maar gaat het om een functioneel bezoek. We zijn namelijk onderweg naar een niet zo populair land: Paraguay. Daarover meer in een volgend blog.
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.