Rio de Janeiro, Rio, ohoo. Daar zijn we dan in de stad die we kennen van het carnaval, de prachtige stranden, maar ook van de overvallen op klaarlichte dag. Als we de video’s die op het internet circuleren mogen geloven, is geen telefoon of handtas veilig. Als dit maar goed gaat…
We zijn maar liefst zeven dagen in Rio. Behoorlijk lang, maar tijdens het boeken zag ik mezelf al heerlijk dagenlang relaxen op het strand. Bij aankomst blijkt die droom geen werkelijkheid te worden, want de lucht is grijs en grauw. Vanuit het vliegtuig is er zelfs helemaal niets van Rio te zien, zo mistig is het. Geen heel goed begin en dat wordt alleen maar erger als we een simkaart proberen te regelen. In Rio wordt geadviseerd je te vervoeren met Uber en daar hebben we mobiel internet voor nodig. Geen enkele provider wil ons echter een simkaart verlenen, omdat we geen Braziliaans burgerservicenummer hebben. Gevolg: Dominic loopt al vloekend en scheldend door het winkelcentrum. ‘Hadden we maar nooit naar Rio gegaan’.
De wereld redden
Gelukkig draaien zowel het weer als Dominic een beetje bij. Op onze tweede volle dag in Rio is de lucht eindelijk blauw. Echt strandweer is het nog niet, maar het is gelukkig wel stralend genoeg om er op uit te gaan. We brengen een bezoek aan het ‘museum van morgen’. Een museum dat gaat over de gevolgen van klimaatverandering en wat we hier aan kunnen doen. Redelijk ironisch dat dit museum nou net in Brazilië staat, waar de president nog altijd klimaatverandering ontkent. Het museum is mooi gemaakt en interessant, al kan ik mij moeilijk concentreren door een stel meiden van een schoolklas die ons ongegeneerd aanstaren en uitlachen. De meiden vinden ons duidelijk interessanter dan de video die wordt afgespeeld, waarin we bosbranden, smeltende gletsjers en overstromingen te zien krijgen. Zij gaan de wereld in ieder geval niet redden.
We lopen door het centrum verder naar een bibliotheek die vol staat met Portugese boeken. Het is erg druk in de straat waardoor we niet op onze telefoon durven te kijken voor de juiste route. Die video’s van berovingen staan nog goed op mijn netvlies. Zoals te verwachten, raken we verdwaald. Gelukkig komen we wel een Burger King tegen waar ze een McFlurry verkopen met bijna één liter ijs(!!!). Terwijl we de calorieënbom naar binnen werken, checken we onze telefoon en zodoende komen we uiteindelijk toch nog bij de Portugese bibliotheek terecht. Na een kort bezoek maken we een rit met een oude gele tram zonder ramen. Deze tram werd vroeger door locals gebruikt, maar nu is het vooral een leuke en veilige manier voor toeristen om iets meer van de stad te zien.
We sluiten onze dag af bij de beroemdste trappen van Rio de Janeiro: de Escadaria Selarón. De Chileense kunstenaar Jorge Selaron begon in 1990 met het opknappen van de trappen vlakbij zijn huis. Hij fleurde de traptreden op met gele, blauwe en groene tegels: de kleuren van de Braziliaanse vlag. Zijn werk bleef niet onopgemerkt en bezoekers vanuit de hele wereld brachten tegels mee om zijn kunstwerk nog mooier te maken. Zodoende vind je er nu tegels uit meer dan zestig landen. Ook Nederland is goed vertegenwoordigd. In 2013 werd de kunstenaar dood gevonden bij de trappen. Zijn doodsoorzaak is niet bekend.
Een relaxte stranddag
En dan is de stranddag eindelijk daar. De zon schijnt, de Copacabana ligt vol mensen en de tientallen verkopers struinen er tussendoor. Om de ultieme strandervaring op te doen, huren we stoeltjes en een parasol. We hadden een strand vol macho’s en bikinimodellen verwacht, maar dat valt reuze mee. Het is een mix van gezinnen, stelletjes en groepen jongeren. We lezen allebei een boek en werpen af en toe een blik op de zee. Die komt namelijk in de loop van de dag steeds een stukje dichterbij. Op het natte zand houden jongeren een bal hoog. Ze zijn behoorlijk getalenteerd. De bal gaat zeker een keer of vijftig heen en weer, voordat het een keer het zand raakt. Verkopers proberen garnalen op een stokje en de nieuwste collectie zonnebrillen te verkopen. Zelf gaan we voor kaassticks van de barbecue en de Caipirinha. De Caipirinha is een Braziliaanse cocktail met limoen, suiker, ijs en natuurlijk alcohol. De cocktail is behoorlijk sterk en dus zitten we de rest van de middag nog net even relaxter in onze strandstoel. Een geslaagd dagje strand!
Natuurlijk moet je in Rio ook een bezoek brengen aan Christus de Verlosser, het grote standbeeld van Jezus Christus bovenaan een berg. Volgens verschillende blogs kan je het standbeeld vanuit de hele stad zien, maar in onze tijd in Rio hebben we ‘m maar een stuk of twee keer daadwerkelijk vanaf de grond kunnen spotten. Het is tijd om het beeld van dichtbij te bekijken en hiervoor nemen we vroeg in de ochtend een trammetje de berg op. Eenmaal boven aangekomen, kun je er niet omheen: daar staat één van de zeven wereldwonderen. Na de Chinese Muur en Machu Picchu valt Christus de Verlosser toch een beetje in het niet als ‘wereldwonder’. Tja, deze 38 meter hoge Jezus Christus doet het zeker leuk op foto’s, maar het blijft toch een standbeeld. Gelukkig is het uitzicht wel erg vet.
We hebben geluk. Ook ons laatste dagje Rio laat de zon zich van zijn beste kant zien. We nemen het er dus nog maar even van. Na een volle week Rio de Janeiro is het tijd om weer herenigd te worden met onze auto. Tijd om door te racen naar Uruguay, waar bijzonder bezoek wacht.
Laat via Facebook, YouTube of de reacties hieronder weten wat je van onze blogs, video’s en foto’s vindt.
